Ongeveer 8 jaar geleden kregen we een puppy. Een Engelse Stafford. Zina heet ze. Mijn zusje en ik waren toen al wat ouder, dus durfden mijn ouders het aan om een hond in huis te nemen zonder dat zij alleen voor haar moesten zorgen. Ik weet dat ze dit zullen lezen en denken “wij hèbben ook bijna alleen maar voor Zina gezorgd” maargoed… Mijn vader heeft vroeger vaker honden gehad en als je het ons vraagt, heeft hij Zina gelijk verwend. Hij verzorgde haar maaltijden en nam daar soms nog meer moeite voor dan voor het eten van zijn twee andere dochters (mijn zusje en ik dus). Aan Zina was gelijk te merken dat mijn vader haar beste vriend was. Wat houd ze van hem! Als hij een tijdje weg is, is ze zichtbaar minder vrolijk en gaat ze door het dolle heen wanneer hij er weer is. Anderen, met name vrouwen, mogen niet te dicht bij hem in de buurt komen, dan gaat ze blaffen van jaloezie.
Maar nu vraag ik me toch echt af, is dit echte liefde? Of overleven?
Toen ik zwanger was dacht ik “wat is het mooi dat er straks een mensje rondloopt dat zoveel van je houdt en alleen bij jou wilt zijn”. En nu is ze er dan. Imaily, mijn lieve baby. Maar houdt ze echt van mij? of ben ik slechts de “boobie provider”? De manier om te overleven, omdat ik haar kan voeden? Zoals mijn vader Zina het beste voedt?
Vandaag streelde ze mijn moederhart. Mevrouwtje was niet stil te krijgen terwijl ik bezig was. Na een paar minuutjes krijsen heb ik haar toch maar van mn moeder overgenomen met het idee haar de “boobie” te geven. Ik hield haar vast en ze was METEEN stil! Geen “boobie” nodig en zo in slaap gevallen. Dank de Heer, ze houdt van mij! 😊
Ps. Voor iedereen die me wilt vertellen dat het anders zit, laat me lekker geloven dat mn baby van 2,5 maand oud wel van me houdt en niet alleen probeert te overleven😂
DNNT.
Dione's Blog 