Bevallingsverhaal
16 augustus 2019 begonnen de voorweeën. Toen wist ik nog niet dat het voorweeën waren en dacht ik dat het echt zou beginnen. Rond 04:00 uur begonnen de weeën heel lichtjes. Een gevoel wat ik moeilijk kan omschrijven in mijn onderrug en onderbuik. Het gevoel kwam best regelmatig terug, maar viel me nog wel mee. Ik hoefde mijn man er niet voor wakker te maken namelijk. Ik dacht “als dit het is!? Dat wordt een makkie.” Rond 05:30 uur heb ik toch maar het ziekenhuis gebeld. De verloskundige zei dat als ik niet zeker wist of dit echte weeën waren, het waarschijnlijk ook niet echt was. Helaas, ze had gelijk. Rond 06:00 uur heb ik gewoon geslapen en overdag was er niks aan de hand. Ik zeg helaas, omdat ik op dat moment helemaal klaar was met zwanger zijn en mijn meisje eindelijk wilde ontmoeten.
27 augustus 2019 rond 01:00 uur voelde ik weer iets wat op weeën leek (voorzover ik dat kon weten). Maar omdat ik na die eerste keer van 16 augustus nog een keer een nacht voor niks wakker was gebleven, geloofde ik het niet meteen. Rond 02:00 uur werd het heviger en moest ik toch mijn man wakker maken. Het zag ernaar uit dat dit “the real deal” was, zoals ik het noemde. Die week ervoor hadden we een afspraak bij de gynaecoloog en die zei ook weer “wanneer het echte weeën zijn, weet je het direct”. Ja! dit was het echt.
Van te voren had ik bedacht om zolang mogelijk thuis te blijven. We wonen immers dichtbij het ziekenhuis. Ik ben dus maar samen met m’n man naar beneden gegaan om de weeën daar op te vangen. Na wat gerommel hier en daar en zoeken naar de juiste posities, hebben we om 04:00 uur het ziekenhuis gebeld. Zij adviseerde om nog even onder de douche te gaan en het aan te kijken, omdat de weeën wel heftig, maar niet regelmatig genoeg waren.
Om 05:30 uur heb ik mijn moeder en zusje gebeld. In eerste instantie twijfelde ik of ik ze wel wakker moest bellen, omdat die weeën maar onregelmatig bleven. Maar ik had pijn en bij pijn wil ik mama! Mijn zusje bleek zelfs nog wakker te zijn. Alsof ze wist dat er wat ging gebeuren.
Rond 08:30 uur wilde ik nog even gaan liggen, omdat ik al sinds 01:00 uur wakker was. Ik lag nog geen 5 minuten en ik voelde wat knappen. “Er loopt wat!” riep ik. “Ja, dat is je vruchtwater” zei mijn moeder die met me meegelopen was. Even liggen kon ik wel vergeten, want ik werd meteen overvallen door een weeënstorm.
Rond 09:00 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis. Terwijl ik uit de auto stapte riep ik “IK MOET POEPEN”. Ik wist natuurlijk dat ik niet echt moest poepen en dat het de baby was, maar zo voelt het echt. Ik noem Imaily nog steeds drol. Ze is echt de grootste drol ooit.
In mijn bevalplan, die ze trouwens bevalwensen moeten noemen, want een bevalling gaat toch nooit zoals gepland, had ik gezet dat ik het zonder pijnstilling wilde proberen. Met de nadruk op PROBEREN. Eenmaal in het ziekenhuis had ik al 5 cm ontsluiting en bij de tweede controle al 8! Vanaf 7 cm mag je geen ruggenprik meer en ik weet nog dat ik daar flink van baalde. “GEEF ME IETS” dacht ik. Zodra de persweeën begonnen (wat echt het meest vreselijke gevoel is), mocht ik al snel beginnen. Na 28 minuten persen was ons prinsesje er om 11:37 uur!
Ik snap nu echt wat moeders bedoelen met “de pijn ben je daarna weer vergeten”. Ik geloofde er eerst niks van, maar heb dat nu zelf mogen ervaren. Ik begrijp ook gelijk hoe mensen met 4 kinderen of meer eindigen. Je vergeet de pijn gewoon en doet het zo nog een keer.
Natuurlijk moet ik erbij zeggen dat elke bevalling anders is en dat ik het heb getroffen met een snelle en “normale” bevalling. Dat het pijn zou doen, wist ik van te voren al. Ik denk dat ik daarom ook geen angst had en niet tegen de bevalling op zag. Ik hield steeds maar in gedachten “ik ben een vrouw en ik ben ervoor gemaakt”. Ik kon daardoor ook de meest enge bevallingsverhalen lezen en bekijken. Ik wist dat het voor mij toch niet zo hoefde te zijn. Daarnaast moet ik ook echt credits geven aan mijn prayerteam. Zonder God en hun gebed zou het niet hetzelfde zijn.
De mensen die mij goed kennen, weten dat ik erg kleinzerig kan zijn. Nog voor mijn zwangerschap riep ik altijd “breng mij maar onder algehele narcose en maak me maar wakker wanneer het gebeurd is”. En diezelfde persoon heeft even een baby uitgepoept zonder enige vorm van pijnstilling. Ik heb een hele nieuwe ik leren kennen. I feel like SUPERWOMAN!
DNNT
Baby, mama en hermanita, ook zonder jullie zou het niet hetzelfde zijn. Ik houd van jullie!
Dione's Blog 