Tijdens een zangoefening zegt de zangleidster terwijl ze haar handen in haar zij houdt “als je op die manier ademt… net als bij een bevalling”. Geen idee waar ze het over had natuurlijk!
En toen was ik ineens moeder en behoor ik ook tot de categorie “baby (uit)poeper”. Nu kan ik officieel meepraten. Ja, ik blijf erbij hoor. Voor mij is baby poeper echt de beste manier om te beschrijven hoe het voelde. Een lekker verhaal is het niet, maar ik ben trots op deze titel.
En toen de baby eenmaal uitgepoept was, begon de echte poep. Voor degenen die het niet weten, de eerste poepluier bestaat uit een zwart of donkergroen goedje wat meconium wordt genoemd. De baby eet in de buik natuurlijk nog niks, maar krijgt wel vruchtwater met afvalstoffen en celmateriaal binnen. Die eerste luier was gelukkig niet voor mij, maar voor haar lieve tante. Ik heb ‘m op afstand vastgelegd op camera. En daarna volgen de gele, waterige, tandpasta achtige luiers.
Oké, ik zal het niet alleen over poep hebben. Ik zou ook nog vertellen over hoe we de kraamweek hebben ervaren.
Wij hadden een hele lieve kraamverzorgster die ik tot op de dag van vandaag mis. Ik ga ook niet ontkennen dat ik heel hard heb gehuild toen ik mij realiseerde dat ze er de dag erna voor het laatst zou zijn. Maargoed, dat kwam natuurlijk door de kraamtranen. Daar vertelde ze overigens een paar dagen ervoor over. Maar ik dacht “het zal allemaal niet zo volgens het boekje gaan”. En ja hoor! De dag erna kwam het al. De huilbuien zonder enige aanleiding.
Naast alle onnodige huilbuien heb ik gelukkig heel erg van kleine Imaily kunnen genieten en op een wolk gezeten. Ik weet dat die wolk waar je veel over hoort niet altijd het geval is. Omdat mijn herstel heel goed en snel is gegaan kon ik denk ik ook echt optimaal genieten. Daarnaast werden we ook heerlijk verwend door onze lieve familie.
In tegenstelling tot de vandaag 5 maanden oude Imaily, huilde 1 week oude Imaily alleen als ze honger had en sliep ze al heel gauw door. Hoe dat nu gaat vertel ik weer in een volgende blog.
DNNT