Van te voren heb ik niet bedacht hoelang ik borstvoeding zou willen geven. De laatste tijd hoor ik steeds meer moeders in mijn omgeving die daar wel een idee over hebben. We just go with the flow. Met alles eigenlijk.
Nu ik er steeds vaker over heb gehoord, ben ik er toch maar eens over gaan nadenken. Als logopedist wil ik natuurlijk wel rekening houden met wat logopedisch verantwoord is. Hier heb ik me eerder niet echt mee bezig gehouden. “Het huis van de timmerman ziet er vaak niet uit” dat was van toepassing bij mij. Zo vergat ik bijvoorbeeld dat het inmiddels al tijd is voor Imaily om te oefenen met drinken uit een gewone beker. Maar natuurlijk is er geen goed of fout in dit hele verhaal.
Dit is (ongeveer) ons verhaal:
poging 1 Na een goede bevalling en de nodige kusjes en knuffels met baby Imaily, was het tijd voor de eerste poging tot aanleggen. Ik heb tijdens de zwangerschap geen cursussen gedaan of iets dergelijks, maar wel veel gelezen en youtube filmpjes bekeken. Ik had dus wel een idee van wat ik kon verwachten. Achteraf vond ik het toch jammer dat ik me niet meer in de borstvoeding heb verdiept. Dat eerste slokje kwam namelijk maar niet.
poging 2 De kraamverzorgster liet ons weten dat Imaily waarschijnlijk nog wat misselijk was van de bevalling en dat zij nog voldoende reserves had. Heel druk maakte ik me dus niet. Na nog een aantal pogingen thuis leek het erop dat mijn tepels wat vlak waren waardoor Imaily niet goed grip kreeg. ’s avonds begon zij toch echt hongersignalen te vertonen, maar het lukte maar niet.
Nutrilon Niet zoals gepland. Maar ja… heel veel gaat bij een bevalling en in de kraamtijd niet als gepland. De borstvoeding kwam niet opgang, dus werd er besloten om Imaily kunstvoeding te geven. Ik sliep op het moment dat het werd besproken. Het ging voor mij veel te snel om er bij stil te staan of er emotioneel over te worden. Diezelfde ochtend werd er een kolf geregeld om de melkproductie op gang te brengen en de voeding voor Imaily werd gehaald. Na een aantal pogingen kwamen toen eindelijk die eerste slokjes door middel van vingervoeden. En wat had ze een honger zeg.
Tepelhoedjes Het vingervoeden ging heel goed, maar Imaily moest natuurlijk wel oefenen met de tepel, dus probeerden we het elke keer weer. De kraamverzorgster adviseerde toen tepelhoedjes (daarvoor nog nooit van gehoord, maar dat geld voor meer termen in deze blogpost). Hierdoor zou Imaily meer grip krijgen. En dat lukte inderdaad. Na ongeveer 2 weken lukte het zonder tepelhoedje!
De eerste keer in het openbaar Imaily was een wat onrustige drinker. Ik zag dus helemaal niet voor me hoe ik haar in het openbaar zou moeten voeden. Zoals ik eerder al zei, zijn wij een “go with the flow” soort gezin. We voeden dus ook op verzoek en niet volgens een schema. Daarom vond ik het in het begin nog wel lastig om uitjes te plannen bijvoorbeeld. Inmiddels is Imaily een pro drinker en hoef ik haar vaak niet eens te helpen.
Self service Een aantal weken terug lukte het Imaily ’s nachts om mijn hemdje naar beneden te trekken en zichzelf te bedienen. Ik viel uiteindelijk in slaap en toen ik even later wakker werd, was ze er weer (of nog steeds. I’m not sure).
Dat ze zichzelf kan bedienen, vind ik helemaal prima. Ik vind het alleen zo jammer dat ik nooit een dankjewel krijg. Negen van de tien keer word ik wakker met mijn tiet nog uit mijn shirtje. Ze ruimt het niet eens netjes op. En tien van de tien keer laat ze de tepel abrupt los, draait zich om en gaat verder met slapen.
GEEN DANK HOOR!
DNNT
Dione's Blog 