De scholen zijn sinds een paar weken weer helemaal open. Voor veel kinderen kwam het videobellen daardoor niet meer zo goed uit. Daarom heb ik besloten deels weer face-to-face te gaan behandelen.
Working moms, vraagje voor jullie. Hoe doen jullie dit?
Natuurlijk werkte ik voor de lock-down al, dus heb ik al wel een beetje ervaren hoe het is om een werkende moeder te zijn. Maar Imaily was toen kleiner en ging nog niet om 19:00 uur al slapen. Een aantal weken nadat Imaily in haar eigen kamertje ging slapen, zijn we ook begonnen met het optijd (18:30 uur) naar bed brengen. Daardoor veranderde ons dagschema, maar dat was niet erg omdat ik toch vanuit huis werkte.
Als ik om 09:30 uur moest beginnen, ging ik om 09:00 uur uit bed, alle pauzes waren thuis en behandelen tot 17:00 uur betekende thuis zijn om 17:00 uur! Ik heb zoveel extra tijd met Imaily kunnen doorbrengen. Daar hoor je me niet over klagen.
En nu dus mijn vraag. Ik weet het, er zit een opbouw in….
Aan het werk in de praktijk in Amsterdam betekent 08:30 uur uit huis, die stomme onhandige kolf meesleuren, geen was ophangen of knuffelen in de pauze en behandelen tot 17:00 uur is 18:00 uur pas thuis. Eenmaal thuis heeft Imaily als het goed is al gegeten, dan samen met haar douchen en dan mag ze al naar bed! Gelukkig hebben we een bedtime routine waar flink wat geknuffel bij hoort, maar…
Oké nogmaals nu echt mijn vraag….
Mama’s die full-time werken of van huis zijn, HOE DOEN JULLIE DAT!?
Ik heb geluk en de luxe dat dit maar twee dagen in de week zijn, maar ik ken genoeg mama’s die 4 of 5 dagen werken. En dan na het werk maar één of anderhalf uur met je kind?
Ik geloof heus wel dat er een tijd komt dat je hier echt niet zo mee zit. Maar nu ze zo klein is?
Voor witte mensen te gekleurd, voor zwarte mensen te licht. Het is nooit genoeg. Ondanks dat ik altijd het “witje” van de familie ben, weet ik waar ik vandaan kom. Dat is ook mijn geschiedenis. Dat is ook mijn pijn. Ondanks dat ik het “witje” ben, werd ik alsnog zwarte piet genoemd.
Sinds een paar weken staat de wereld weer op zijn kop door de gebeurtenissen in Amerika. De zoveelste zwarte man gedood door politiegeweld. Dat de wereld juist nu op zijn kop staat betekent niet dat zijn dood erger is dan al die andere slachtoffers voor hem. Het betekent dat het de druppel is. We kunnen niet langer stil zijn.
Ook ik wil niet langer stil zijn. Sinds het nieuws staat ook mijn wereld op zijn kop. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik de week erna bijna elke dag heb gehuild, mij niet goed heb gevoeld. De onmacht! Dit is geen nieuwsbericht over iets ver van huis. Dit is ook mijn realiteit.
Dit is de wereld waar mijn kleine meid in opgroeit. Dit is de wereld waar zij, ondanks haar lichte huidskleur, nooit genoeg zal zijn. Niet wit genoeg, niet zwart genoeg. En dat doet pijn. Het idee dat we haar dit moeten uitleggen.
Het begint thuis. Om ervoor te zorgen dat deze en de komende generatie niet hetzelfde gevecht hoeven te vechten, begint het thuis. TEACH YOUR CHILDREN! TEACH THEM SO THEY CAN TEACH THEIRS!
now what can we do?
Zoals ik al zei: “teach your children”. Als ik terug kijk naar mijn eigen jeugd vond ik het altijd al opvallend dat ik heel weinig kleur zag. Niet op tv, niet op straat, niet in boeken, niet in mijn klas. Ik was altijd “één van de weinigen”.
Wij moeten niet afhankelijk zijn van wie dan ook om onze kinderen te leren dat er meer is dan alleen wit. Sterker nog, dat ook hun eigen huidskleur ertoe doet.
Ik heb een link gevonden waar je boeken kunt kopen die dit thema bespreekbaar maakt. Maar ook de “gewone” boeken, maar dan met een beetje meer kleur. https://www.educulture.store/
Anno 2020 hoor ik dit helaas nog steeds te vaak in de praktijk door mijn cliëntjes. En wanneer ik een bruin potlood pak en zeg “maar dit is mijn huidskleur”, snappen ze er niks van. Nogmaals HET BEGINT THUIS.
De afgelopen 2 jaar is een rollercoaster aan emoties geweest.
In het voorjaar van 2018 overleed mijn opa. Ik had niet gedacht, omdat ik zo weinig contact met hem had, dat het zoveel met me zou doen. Hij woonde in Suriname en gelukkig konden mijn zusje, neefje en ik een aantal weken voor zijn overlijden nog tijd met hem doorbrengen. Misschien heeft het daarom zoveel met me gedaan. We hebben hem in zijn laatste weken, en het ging echt heel erg slecht met hem, van heel dichtbij mogen meemaken.
Later dat zelfde jaar bleken twee heel belangrijke mensen in mijn leven te dealen met depressies. Ook dat maakte ik van heel dichtbij mee wat weer leidde tot angst om zelf depressief te worden.
Van een heel diep dal gingen we eind 2018 naar een hele hoge top. Ik was zwanger! Maar dat zwarte gat, zoals ik de depressie omschreef, bleef dichtbij. Het voelde voor mij alsof ik er elk moment in kon vallen. Ik dank God dat het met zowel mij als die twee belangrijke personen nu goed gaat.
Af en toe is het nodig dat ik mezelf eraan herinner hoe sterk ik ben, hoe mooi ik ben en hoe goed ik het doe. Niet op een arrogante manier. Ik heb geweldige mensen om mij heen die mij daar vaak genoeg aan helpen herinneren en die niet bang zijn om mij dat te vertellen. Maar van een ander zijn het “gewoon” woorden als ik er zelf niet in geloof. Ik moet het geloven. En ik moet het over mezelf kunnen zeggen.
Ik prijs God dat Hij mij daar de kracht voor geeft.
Zoals jullie weten kreeg ik met 32 weken een hevige onverklaarbare bloeding. Hierdoor had ik voor derest van mijn zwangerschap bedrust. Door mijn bedrust kreeg ik niet zoveel gedaan zoals van te voren gepland. Imaily’s kamer was nog niet af, de zolder was nog niet opgeruimd (de zolder is nog steeds niet opgeruimd, maar laten we het daar maar niet over hebben) en mijn vluchtkoffer stond nog niet klaar.
Gelukkig kreeg ik veel hulp van mijn man en familie. En ik moest natuurlijk leren loslaten en accepteren dat mijn ‘to do’ lijstje nu niet afgewerkt zou worden op de manier en momenten zoals ik dat wilde. Pfoe, dat was moeilijk!
Met 9 maanden werden er dus nog kasten in elkaar gezet, kleren gewassen en opgeruimd. Ik hielp wel, maar op veilige afstand natuurlijk.
Nu ik over deze periode schrijf, voelt het lang geleden. Maar als ik naar Imaily kijk, is de tijd toch echt voorbij gevlogen. Het is soms alsof ze pas geboren is.
9 maanden oud:
Mevrouwtje is deze week alweer 9 maanden oud. Niet te geloven! Ik kreeg laatst een mailtje met in het onderwerp: “Imaily bijna 1 jaar”. Ik schrok er oprecht van.
Als je mijn blogs regelmatig leest, weet je wel ongeveer waar we nu zijn qua ontwikkeling. Voor de nieuwe lezers even een Imaily update:
Imaily kruipt en vlot ook! We dachten eigenlijk dat ze het kruipen zou overslaan omdat ze opstaan en lopen langs de meubels al heel snel doorhad. Interesse voor kruipen leek ze niet te hebben. Maar van de één op de andere dag kreeg ze het toch door.
Ze loopt met steun van de meubels of wat ze ook maar kan vinden.
Ze is motorisch wat handiger. Waar ze normaal gesproken zichzelf constant pijn deed met speelgoed, weet ze haar gezichtje nu heel goed te ontwijken.
Imaily zwaait. Nog niet altijd op het gevraagde moment, maar gewoon lekker wanneer zij wil.
“Klap eens in de handjes” was altijd al haar favoriete liedje. Vooral wanneer oma dat zingt. Maar nu kan ze daar ook eindelijk echt bij klappen.
“Handjes in de hoogte” doet ze ook. Maar ook dit is weer wanneer zij wil. Prima meid!
Na zo een 8 en een halve maand kan Imaily eindelijk zonder haar mama slapen. (En haar mama, met moeite, zonder haar)
Imaily weet wat “IMAILY AFBLIJVEN!!” betekent! Maar ook hier luistert ze naar wanneer zij zin heeft.
Ik ben trots op ons meisje. En ze verrast ons elke dag weer. Het is echt genieten om haar ouders te mogen zijn. En juist omdat de tijd zo snel voorbij gaat, genieten we er extra van.
Ja, je leest het goed. Een aantal blogs geleden zei ik nog “wie weet is binnenkort de titel Hoera, ze slaapt in haar eigen bed” en nu is het eindelijk zover.
Sinds vorige week zijn we eigenlijk ineens zonder echt af te spreken dat we wéér zouden slaaptrainen, begonnen met Imaily in haar eigen bed te leggen voor de nacht. Midden in de nacht belandde ze dan wel weer bij ons in bed, omdat ik om 03:00 ’s nachts simpelweg te slaperig ben om haar weer in slaap te krijgen. En geloof me, Imaily kan goed vechten tegen haar slaap, dus dat duurt vaak even.
De eerste keer sliep ze door tot 02:00 uur, daarna 03:00 uur. Ik hoopte de avond erna dat ze dus weer wat langer door zou slapen, maar helaas was ze om 02:00 uur weer bij ons. De ochtend daarna liep ik haar kamer binnen en nog voor ik haar uit d’r bed tilde schrok ik van het feit dat het al licht was buiten. HOERA 05:00 uur!
Vanmorgen was het 07:00 uur. Wel met één keertje weer in slaap sussen, maar we komen ergens. Ik ben trots op mijn kleine meid. En trots op haar moeder. Stiekem was ik er namelijk nog niet 100% klaar voor. Het scheelde niet veel of ik zou huilen tijdens het opbergen van haar co-sleeper. En de eerste nacht heb ik helemaal NIET geslapen totdat ze om 02:00 uur weer wakker werd. Inmiddels val ik prima in slaap en hoeft de monitor van de babyfoon niet naast mijn hoofd te liggen, maar mag hij gewoon op het nachtkastje staan.
Van te voren heb ik niet bedacht hoelang ik borstvoeding zou willen geven. De laatste tijd hoor ik steeds meer moeders in mijn omgeving die daar wel een idee over hebben. We just go with the flow. Met alles eigenlijk.
Nu ik er steeds vaker over heb gehoord, ben ik er toch maar eens over gaan nadenken. Als logopedist wil ik natuurlijk wel rekening houden met wat logopedisch verantwoord is. Hier heb ik me eerder niet echt mee bezig gehouden. “Het huis van de timmerman ziet er vaak niet uit” dat was van toepassing bij mij. Zo vergat ik bijvoorbeeld dat het inmiddels al tijd is voor Imaily om te oefenen met drinken uit een gewone beker. Maar natuurlijk is er geen goed of fout in dit hele verhaal.
Dit is (ongeveer) ons verhaal:
poging 1 Na een goede bevalling en de nodige kusjes en knuffels met baby Imaily, was het tijd voor de eerste poging tot aanleggen. Ik heb tijdens de zwangerschap geen cursussen gedaan of iets dergelijks, maar wel veel gelezen en youtube filmpjes bekeken. Ik had dus wel een idee van wat ik kon verwachten. Achteraf vond ik het toch jammer dat ik me niet meer in de borstvoeding heb verdiept. Dat eerste slokje kwam namelijk maar niet.
poging 2 De kraamverzorgster liet ons weten dat Imaily waarschijnlijk nog wat misselijk was van de bevalling en dat zij nog voldoende reserves had. Heel druk maakte ik me dus niet. Na nog een aantal pogingen thuis leek het erop dat mijn tepels wat vlak waren waardoor Imaily niet goed grip kreeg. ’s avonds begon zij toch echt hongersignalen te vertonen, maar het lukte maar niet.
Nutrilon Niet zoals gepland. Maar ja… heel veel gaat bij een bevalling en in de kraamtijd niet als gepland. De borstvoeding kwam niet opgang, dus werd er besloten om Imaily kunstvoeding te geven. Ik sliep op het moment dat het werd besproken. Het ging voor mij veel te snel om er bij stil te staan of er emotioneel over te worden. Diezelfde ochtend werd er een kolf geregeld om de melkproductie op gang te brengen en de voeding voor Imaily werd gehaald. Na een aantal pogingen kwamen toen eindelijk die eerste slokjes door middel van vingervoeden. En wat had ze een honger zeg.
Tepelhoedjes Het vingervoeden ging heel goed, maar Imaily moest natuurlijk wel oefenen met de tepel, dus probeerden we het elke keer weer. De kraamverzorgster adviseerde toen tepelhoedjes (daarvoor nog nooit van gehoord, maar dat geld voor meer termen in deze blogpost). Hierdoor zou Imaily meer grip krijgen. En dat lukte inderdaad. Na ongeveer 2 weken lukte het zonder tepelhoedje!
De eerste keer in het openbaar Imaily was een wat onrustige drinker. Ik zag dus helemaal niet voor me hoe ik haar in het openbaar zou moeten voeden. Zoals ik eerder al zei, zijn wij een “go with the flow” soort gezin. We voeden dus ook op verzoek en niet volgens een schema. Daarom vond ik het in het begin nog wel lastig om uitjes te plannen bijvoorbeeld. Inmiddels is Imaily een pro drinker en hoef ik haar vaak niet eens te helpen.
Self service Een aantal weken terug lukte het Imaily ’s nachts om mijn hemdje naar beneden te trekken en zichzelf te bedienen. Ik viel uiteindelijk in slaap en toen ik even later wakker werd, was ze er weer (of nog steeds. I’m not sure).
Dat ze zichzelf kan bedienen, vind ik helemaal prima. Ik vind het alleen zo jammer dat ik nooit een dankjewel krijg. Negen van de tien keer word ik wakker met mijn tiet nog uit mijn shirtje. Ze ruimt het niet eens netjes op. En tien van de tien keer laat ze de tepel abrupt los, draait zich om en gaat verder met slapen.
Elke moeder heeft wel eens zo een “oeps” momentje. En omdat ik zelf pas 8 maandjes moeder ben en naast die ene keer dat ik Imaily haar hoofd heb gestoten tegen de muur geen grappige verhalen heb, heb ik wat verhalen van meerdere mama’s verzameld.
Dit is zeker weten de leukste blog die ik tot nu toe heb mogen schrijven. Ik heb zo genoten van alle ingezonden verhalen. Sommige verhalen zijn al een blog op zich, haha. Dankjulliewel daarvoor!
Oh, en het is soms alsof Imaily geen pijn voelt. Dus ze was oké hoor 👍 Veel leesplezier.
Moeder sinds 1992 van 2 dochters: Je bent wel eens van het bed gevallen.
Moeder sinds 1990 van 2 dochters en 3 zoons: Een oeps momentje was met de oudste als kleuter. Ze had na zoveel waarschuwingen weer iets stouts gedaan. Ik liep echt met grote passen naar haar toe om een tik op de bips te geven. En toen…. gleed ik uit en viel. Die tik kreeg ze dus niet en dat zette mij meteen tot nadenken. Geef je kind een tik maar nooit uit boosheid.
Een ander oepsmomentje was dat ik iets uit de schuur wilde halen en haar even alleen binnen liet voor één tel.. Toen deed ze de deur op de krik en we waren alleen thuis. Ik wilde net een ladder bij de buren halen en toen deed ze de deur gelukkig weer open.
Moeder sinds 2012 van 3 zoons: Omdat je zo voorzichtig bent met je kind zijn de gebeurtenissen beperkt tot 1x gebleven (en de andere wellicht verdrongen). Zoals je weet heb ik 3 kinderen (waarvan ik van eentje pleegmoeder/netwerkverzorgster ben sinds geboorte). De oudste is 7 (wordt in juli 8), de middelste is 7 geworden (in april) en de jongste is 6 (in november 7). Heel dicht achter elkaar als ik het zo bekijk. Toen de oudste tandjes kreeg (met 7 maanden!) begon ik met tandjes poetsen en natuurlijk wordt de tong op traditionele wijze ook meegepoetst. Je kan het al raden, ik ging een keertje te ver naar achter en hij kotste al zijn eten uit. De middelste lag op de commode na een lekker badje om ingesmeerd te worden en erboven had ik mijn plankje met spullen die ik vaak gebruik zoals een tube crème. Ook die kan je raden, het viel van de plank op zijn gezicht. De nagels van mijn baby’s knipte ik altijd in hun slaap. De jongste lag lekker bij me na z’n voeding en ik begon met knippen. Niet alleen bij het ene handje maar ook de andere knipte ik te diep waardoor het ging bloeden! Hij werd niet wakker, maar voor mij was dat een hele traumatische ervaring en heb toen lang niet geknipt maar gevijld. OEPSSS
Moeder sinds juli 2019 van een dochter: Mijn dochtertje is bijna 10 maandjes oud, waar gaat de tijd heen! Zoals vele mama’s heb ik natuurlijk ook een oeps momentje gehad, meerdere zelfs, waarvan een keer ik mijn dochtertje haar hoofd tegen de trapleuning heb gestoten. Dit is zelfs twee keer gebeurd. De eerste keer schrok ze en huilde ze 2 seconden. De tweede keer keek ze verder onderzoekend rond. Ik heb een bikkel van een meid. Ze huilt vrij weinig en als ze huilt is het omdat er echt iets aan de hand is of omdat ze moe is.
Moeder sinds oktober 2019 van een dochter: Ik was alleen thuis met haar en ze zat in haar wipstoel te chillen. Ik was bezig met de was vouwen die er al enkele dagen stond. Dus ik wilde dat echt afhebben. Op een gegeven moment begint ze dus te roepen. Niet huilen, maar gewoon een beetje roepen. Ze kon nog lachen dus ik heb dr gewoon gelaten. Ik wilde die was echt weg hebben.. Ik denk dat ik haar zo’n 30 min heb zitten afleiden, terwijl ze steeds driftiger aan het roepen was. En op een gegeven moment begon ze wel te huilen. Dus ik dacht “Wat is er nou joh?!”…Bleek haar hele rug, benen EN de stoel, onder de poep te zitten. Oeps…
Moeder sinds 2011 van een dochter en een zoon en één onderweg: Wat dacht je van een schaar binnen handbereik van je dochter?
OEPS!
Moeder sinds februari 2020 van één dochter: Nou ik heb gelukkig nog niet echt momentjes dat ik haar per ongeluk pijn heb gedaan, maar het enige gekke moment is dat toen ze net eindelijk in de draagzak zat te slapen, ik opeens naar de wc moest. Nou op de wc “zachtjes” proberen te poepen met haar in dr draagzak, want ze had al 2 slechte dagen achter de rug qua slaap. Dus no way dat ik haar eruit zou halen..
Moeder sinds 2009 van twee zoons en een dochter: Ik ben 10 jaar moeder, als ik het zo opschrijf, denk ik wat lang. Ik zal mijn oeps momentje beschrijven die echt zijn blijven hangen. Mijn oudste is al 10, maar oooo wat was hij af en toe ondeugend. Ik denk dat hij een jaar of 2 was en we boodschappen hadden gedaan. We kwamen thuis en we moesten uitladen. Ik heb een garage, dus sta gelijk voor mijn deur erg handig. Bij het uitladen hield hij netjes de deur open zodat ik heen er weer kon lopen. Na 2 min was hij het zat, dus heb ik een tas tegen de deur aangezet zodat hij niet dicht viel. Tijdens het laden en lossen, ben ik een plasje gaan doen (dat is ook gewoon op de begane grond) en hoorde mijn zoon op de trap. Laatste tas gepakt, auto dicht gedaan, op slot en boodschapjes uitpakken, maar na een tijdje bezig te zijn riep ik mijn zoontje, geen antwoord…… Ik raakte gelijk in paniek, want als je je kind niet hoort, zijn ze zeker bezig met iets wat niet mag. Ik naar boven al roepend naar mijn zoon, “Jediaël waar ben je?” Hij kon zich ook nog weleens verstoppen, dus ik roepen en lopen door het huis. Op een gegeven moment begon ik sneller te lopen, schreeuwen dat hij moest komen en ik het niet meer leuk vond. Ik kreeg geen antwoord en begon een beetje boos maar ook ongerust te worden. Na een zoektocht door mijn huis en ik mijn zoon niet kon vinden, raakte ik in paniek, waar is hij? Hij kan toch niet buiten zijn? Ik mijn garage in, mijn terras op, op het dak geklommen, onder het bed gekeken, in de kasten, echt overal! Ik begon te huilen, “ze hebben mijn kind ontvoerd” dacht ik, onder mijn neus, ik heb niks gemerkt, hoe kan dit? Ik kon niet meer nadenken…, bel ik de politie? … en wat zeg ik dan… ik was in paniek en kon niet meer nadenken. Neen, ik bel mijn moeder eerst, bedacht ik. Ik belde mijn moeder en vroeg wat ze aan het doen was. Ze was thuis gelukkig!!! Ik zei dat ik naar dr toe kwam, ze merkte dat er wat was en vroeg waar is Jediaël ik hoor hem niet. Ik brak en vertelde haar alles, wilde de politie bellen, ze kalmeerde mij en zei dat hij niet ‘ineens’ weg kon zijn. Heb je in je auto gekeken zei mij moeder? Ik neen natuurlijk niet, hij was binnen. Mijn moeder zei, kijk voor de zekerheid even in je auto. Misschien is hij terug gelopen en zit hij in de auto, als hij er niet is kom ik naar je toe, ik blijf hangen aan de telefoon zei ze. Ik pakte de sleutel van mijn auto deed de achterbak open, de deur open….. JA!!! daar zat mijn zoon achter het stuur te SLAPEN……. Ik was zo intens blij, maakte hem wakker, vertelde hem hoeveel ik van hem hield, alleen maar woorden van liefde, was mijn moeder aan de telefoon vergeten…. Deze belde mij terug “en??” vroeg ze……ik schaamde mij…. Maar mijn moeder wist dat ik hem had gevonden. Oepsssssssssssssssss LES: CONTROLEER JE AUTO ALTIJD 1000000 KEER EN RAAK NIET IN PANIEK🤣
Nu zou je denken….. Dit overkomt je maar 1x, want je bent een ervaren moeder….notttt. Mijn dochter is mijn tweede kind en liefste die er maar kan zijn. Als ik haar vergelijk met mijn jongens. Is ze een tegenpool van haar broer. Rustig, lief, schattig, rustig, rustig, rustig, rustig… Ik denk dat ze ook iets van 2 jaar was of jonger. Het was een hectische ochtend, ik had om 9 uur een vergadering. Kwart over 8 zaten we in de auto, mijn oudste moest om half 9 op school zijn, dit had ik gered yes! de juf was buiten aan het wachten want ze hadden een uitje. Ik kon dus dubbel parkeren, hem afzetten en zo door naar het werk. Ik werk zo een 25/ 30 min verwijderd van huis. Op de snelweg, muziekje aan, zingende met een nummer mee, hoorde ik iemand ineens hoesten….. Ik schrok….. neen hé……zit mijn dochter nog in de auto??? Oepsssssssss…. LES: hou je aan je route! Ik ga altijd eerste naar de crèche en dan naar school en NIET andersom 🤣
Mijn derde kind van bijna 3 lijkt op zijn broer alleen heb ik bij hem het gevoel dat hij geen gevaar kent of zo. Ik heb bij hem van die kleine oeps momentjes. Een die mij is bij gebleven (recent gebeurd), is dat hij mij laatst om snoep vroeg. Ik zei ja en hij heeft toen een snoepje gekregen. Vervolgens is hij naar boven gegaan en heeft hij mijn hooikoorts tabletjes opgesmikkeld. Ze lagen blijkbaar bij de wastafel en hij zag ze aan voor meer snoepjes. LES: Hou ze altijd in de gaten waar ze ook gaan. Want ze doen BIJNA ALTIJD iets wat niet mag🤣 Dit te hebben opgeschreven, heb ik minder grote oepsss momenten bij de 3de gehad. Dus we komen er wel
Moeder sinds 2006 van twee dochters: Toen de jongste 1 week oud was probeerde ik haar nagels te knippen….. ja ik had een babynagelknipper. Maar toch knipte ik naast haar nagel ook een stukje van haar huid mee. Het begon te bloeden. Ik had dit totaal niet verwacht. Ik schrok mij kapot dus belde ik mijn moeder voor advies. Mind you, het is mijn tweede kindje maar door het grote leeftijdverschil (10jaar) leek alles weer nieuw. Dus wat doe je dan? Je belt je eigen moeder. Die adviseerde mij haar vinger in mijn mond te stoppen zodat het bloeden zou stoppen. Heeft iets met stolling van het bloed te maken ofzo…. anyway het lukte, maar op dat moment moest de roze wolk wijken voor de kraamtranen. 🤣
Lieve mama’s, bedankt voor het (eerlijk) delen van jullie oeps momentjes. Daar kan ik als new mommy alleen maar van leren. Voor de lezers is het ook fijn om te weten dat ik alle mama’s persoonlijk ken en dat alle kids waarover gesproken wordt in de blog nog altijd gezonde en vrolijke kinderen (sommige zelfs al volwassen) zijn.
Oké, we hebben het niet al honderd keer geprobeerd. Dit is pas de tweede keer. Maar het wordt ons dit keer wel erg moeilijk gemaakt, want….. MEVROUW KAN ZELF OPSTAAN *cry emoji*
Sinds een aantal weken kan Imaily heel trots zelf opstaan in haar bed. Maar dat lukte haar alleen vanuit zitstand. En omdat zij vanuit liggen nog niet naar zitten kon, stelde ik het bedje omlaag doen stiekem nog even uit. “Ze gaat je niet op een ochtend zeggen dat ze kan gaan zitten” zegt mijn moeder. En inderdaad, die zelfde dag of de dag erna wanneer ik het bed wil verlagen, gaat mevrouw ineens zitten.
Afgelopen! Klaar! Geen hulpeloze baby meer die stil ligt. Zo een die je even in bed kan laten liggen terwijl je wat pakt uit de andere kamer. Nee hoor, mevrouw kan opstaan en daar is ze erg trots op. Het is serieus haar levensmissie. Elke kans die ze krijgt, gebruikt ze om het opstaan te oefenen. Rustig op schoot zitten bestaat niet meer. Gister ontdekte ze zelfs dat ze beide handen los kan laten en dan nog kan blijven staan *nog hardere cry emoji*
Dus.. dat wordt een kind slaaptrainen wat zelf kan opstaan en de laatste paar dagen ook nog eens behoorlijk aan het vechten is tegen haar slaap. Ik kan haar dus in haar bed leggen wat ik wil, ze staat toch weer op.
We zullen zien hoe het gaat. Misschien verschijnt er over een paar weken wel een blog met de titel “hoera, ze slaapt in haar eigen bed”. Wie weet, misschien….
DNNT
Ps. Houden jullie het nog een beetje uit thuis? Wat missen jullie het meest?
Wanneer je geen blog inspiratie hebt. Dan maar een pagina uit het boekje waar ik in schrijf voor Imaily.
25-04-2020 over 2 dagen 8 maanden
Lief klein meisje,
Vol karakter! Zeker over je zaak en niemand houdt je tegen.
Wanneer je in je bedje staat probeer je zelfs al beide handen los te laten. Een lukt al, twee natuurlijk nog niet. Maar dat houdt jou niet tegen.
Op één dag val je zeker wel vijf keer waarvan je vier keer op je gezicht of achterhoofd terecht komt. “Word je hard van” zegt papa. Het grappige is dat je inderdaad al behoorlijk “hard” bent. Waar mama na jouw val schrikt en opspringt, ben jij al bezig met je volgende missie. Niets en niemand houdt jou tegen. We zijn er zo trots op. Af en toe een tikkeltje brutaal, maar toch zo lief en vrolijk.
Lachebekkie met je twee ondertanden. En wat hou jij van eten. Die twee tanden komen dus goed van pas. Niks is veilig voor dat mondje en die tandjes.
Lief klein meisje. Wat ga je toch snel. Mama zal heel eerlijk zeggen dat toen zij zich realiseerde dat je alweer bijna 8 maanden bent, ze even een traantje moest laten. Je wordt zo groot en je doet het zo goed. We zijn zo trots op je.
Lief klein meisje, zegen van God. Zo dankbaar zijn wij voor jou. Ik bid dat God jou zal zegenen en beschermen. Dat jij mag opgroeien tot een slimme en lieve meid. Maar wel rustig aan! Want het gaat al zo snel.
Druk druk druk…. Druk met wat vraag ik me dan af. Ik weet het zelf ook echt niet. Hoe kan het dat we al bijna 5 weken thuis zitten en nauwelijks echt wat te doen hebben, maar toch zo druk zijn.
Door de lock down lijkt het alsof ik geen besef meer heb van de dagen en de tijd. Ik hoorde pas op het laatste moment dat het afgelopen weekend Pasen was. Normaal ben ik daar van te voren al mee bezig, maar dit jaar totaal niet. En voor zover ik een schema of routine had, is daar nu niks meer van te merken. Dus SORRY… De blog van vorige week is gewoon aan mij voorbij gegaan!
Oké, vanaf nu gaan we het beter doen. Als iemand daar tips voor heeft, dan hoor ik die graag 🙂
Zoals ik in de vorige blog schreef, werk ik door middel van videobellen met mijn cliënten. Sinds vorige week doe ik dat helemaal vanuit huis. Eerst ging ik nog deels naar de praktijk, maar dat bleek toch niet echt nodig. Manlief is thuis en kan dan voor Imaily zorgen terwijl ik met de cliënten bel. Aan de ene kant is het heel fijn om thuis te zijn, maar aan de andere kant kan ik ook niet wachten om weer “normaal” contact te hebben met mijn cliënten.
Het voordeel van thuiswerken is wel weer dat ik het eet- en slaapschema van Imaily goed zelf kan bijhouden. Ik denk dat zij op dit moment de enige thuis is die op schema loopt.
Oh ja, vergeet niet een vraag te stellen voor mij als logopedist. Dan heb ik weer wat blog inspo
Dione's Blog 