#21 Corona-crisis

Zoals beloofd zou ik deze week vertellen hoe wij omgaan met alle corona-gekte en een baby in huis.

Wij zitten nu al 3 weken thuis. Manlief is ziek en kan helaas niet werken. Heel vervelend voor hem, maar stiekem scheelt dat wel oppas regelen. Zoals jullie weten, gaat Imaily naar onze moeders of mijn zusje voor de oppas, maar alle drie werken in de zorg. Op dit moment vinden wij dat dus niet meer verantwoord.

De twee dagen dat ik in de logopediepraktijk werk, werk ik nog wel door middel van videobellen. Deze week was het de tweede keer en heb ik ook een dagdeel vanuit huis gewerkt. Het is echt even schakelen en ik weet niet zeker hoelang ik dit ga volhouden. Op de een of andere manier is dat videobellen behoorlijk intensief. Aan het einde van de dag voel ik me schor worden en heb ik zelf een logopedist (gespecialiseerd in stem) nodig.

Verder zijn we zoveel mogelijk thuis en gaan we alleen naar buiten voor een frisse neus of het hoog nodige. Voor mij, mevrouw ik zie mijn familie elke dag, is dat echt even wennen. Het videobellen ben je na tachtig keer ook wel zat. Waar ik het meest van baal is dat baby’s zo ontzettend snel groeien en nieuwe dingen leren en dat onze familie dat nu niet direct meekrijgt. Ook ik ben een hele verdrietige tante die haar nichtje (ook wel tweede kind) van 2 maanden nu niet kan knuffelen.

Maar goed… Naast dat het allemaal even lastig is, blijf ik positief. Nu meer dan ooit heb ik echt eindelijk de tijd om al die boeken te lezen. En dan vooral het belangrijkste boek, de Bijbel. Eindelijk is er tijd om lekker in het Woord te duiken en stil te staan bij wat God echt van ons vraagt. Dwars door alle ellende kun je dan toch de zegeningen zien. Wat is God toch goed.

Heb jij een vraag aan mij als logopedist, stel die dan gerust. En wie weet behandel ik jouw vraag in de volgende blog.

DNNT

Advertentie

#20 Tandjes

Het was 06:00 uur ’s ochtends toen ik even wakker werd. Ik keek naast me en schrok van hoe rood Imaily was. Ze was GLOEIEND heet! Normaal heeft ze van die koude handjes, maar zelfs die waren zo warm.

Ik ben gelijk opgesprongen om haar temperatuur op te meten. En ja hoor, 39 graden, koorts dus! Ik heb meteen haar slaapzak en pyjama uitgedaan en haar met romper en dun dekentje verder laten slapen. Na een aantal uur was het nog niet gezakt.

Omdat Imaily lekker vrolijk was, goed dronk en genoeg plasluiers had, maakte ik me geen zorgen. Ze krijgt ook tandjes, dus daar kon het ook mee te maken hebben.

Na toch even op thuisarts.nl gekeken te hebben over wanneer wel of niet de huisarts te bellen, viel het mij op dat Imaily haar ademhaling wel erg hoog was. En dat stond in het rijtje “wel bellen”. We besloten de huisarts toch maar te bellen.

We leven op dit moment in zo een rare tijd. Het idee van een huisarts moeten bezoeken met een baby vond ik wel spannend. Gelukkig bevestigde de huisarts mijn onbezorgdheid. “Waarschijnlijk door de tandjes, goed in de gaten houden en als het maandag niet weg is weer bellen.”

Imaily heeft eerder verhoging gehad, maar dat was dezelfde dag nog voorbij. Nu is ze al 2 dagen niet lekker en dat betekent dat niks en niemand, behalve mama, goed genoeg zijn. Zelfs mama kan het soms niet goed doen. Papa heeft (alweer) gedreigd zijn spullen te pakken, want Imaily houdt toch niet van hem (ik weet zeker van wel, schat).

Zo een ziek zielig kleintje is wel erg naar om te zien. Gelukkig heeft ze genoeg momenten dat ze wel lekker vrolijk kletst of wilt spelen. En andere momenten wil ze alleen maar knuffelen. Ook goed!

Vandaag was de koorts wel gezakt, dus hopelijk is het maandag helemaal weg. Ik ga namelijk echt niet graag met Imaily naar buiten met alle corona-toestanden.

Hoe wij daar mee omgaan, vertel ik in de volgende blog.

Be safe

DNNT

#19 Tijd voor elkaar

Deze titel ligt al een tijdje in mijn blog koelkast, maar ik weet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik ‘m moet invullen.

Ik zou mijn ervaring kunnen delen. Hoe maken manlief en ik tijd voor elkaar? Vooral nu we ouders zijn…

Dat het heel belangrijk is, wisten we natuurlijk al. Maar in de praktijk is het makkelijker gezegd dan gedaan. Je bent zo snel geneigd de kleine op nummer 1 te zetten. Maar die kleine heeft er niks aan als mama en papa het niet zo goed met elkaar kunnen vinden.
Om heel eerlijk te zijn waren we voor het ouderschap ook al niet zo een ster in quality time. Dat maakte het dus niet zo makkelijk voor ons nu Imaily er is.

Maargoed, we zijn ons ervan bewust en doen ons best. “Hoe?” Vraag je je dan misschien af.
We proberen regelmatig een “date” of tijd met z’n tweeën af te spreken. Gelukkig passen onze moeders en zusje graag op.

Misschien is dit zo een blog waar er geen tips worden gegeven, maar één waar om tips wordt gevraagd door de schrijver. In dit geval door mij dus.

Tips iemand?

DNNT

#18 Verwend of niet?

De meningen zijn er over verdeeld. Kun je een baby nou verwennen of niet?
Een van die antwoorden was, “Nee, tot vier maanden kun je een baby niet verwennen”. Nou dat vond ik prima. Lekker veel knuffelen, slaaptrainen uitstellen, hier en daar een slaapje bovenop mama (zeg gerust 90% van de slaapjes).
En toen was ze ineens 6+ maanden. Is ze nu dan ineens wel verwend? En hoe onverwen je een baby? Ik vind het maar lastig allemaal.

Terwijl ik dit schrijf, valt Imaily bij me in slaap en eerlijk gezegd heb ik haar nog niet weggelegd. Dus nu verwen ik haar weer?

Vandaag merkten we dat ze boos wordt als ik iets van haar afpak of als ze ergens niet bij komt. Daar gaan we absoluut niet in mee! Lekker negeren dat gegil. Maar die kusjes en knuffels vooral terwijl ze bij me slaapt…. ja dat vind ik lastig. De tijd gaat al zo snel voor je het weet wilt ze niet meer.

Wat denken jullie?

DNNT

#17 Broertje of zusje?

Er is nog geen broertje of zusje onderweg hoor, dus schrik maar niet van de titel. Maar…….. ben ik gek als ik er al wel over nadenk? Mijn man roept al keihard “nee” en door de meeste moeders waarmee ik tegelijk zwanger was, wordt ik voor gek verklaard.
Ik weet ook niet hoe het komt. Want ondanks een prima zwangerschap en bevalling, heb ik tegen het einde toch echt geroepen dat ik dit voorlopig niet meer doe. En toch is het na 6 maanden alweer behoorlijk aan het kriebelen. (Eigenlijk na 4 maanden al).

Dat we meer kinderen willen is wel zeker, maar hoeveel en vooral hoe snel achter elkaar is nog onbekend. Als mensen vroeger vroegen hoeveel kinderen ik wilde, antwoordde ik altijd met “zoveel God me geeft”. En eigenlijk geldt dat antwoord nog steeds. Ik heb alleen nog niet met Hem besproken wanneer die volgende dus komt.

Waar de een me voor gek verklaard, praat m’n zusje soms al tegen mijn buik alsof daar al een tweede baby zit en probeert mijn nagelstyliste me vandaag over te halen om snel aan de tweede te beginnen alsof we het hebben over even een broodje halen. (Omdat ik best snel het ziekenhuis in en uit ging voor het bevallen, maakte ik ooit de grap dat het net was alsof we even een broodje gingen halen).

Ik denk dat nog even wachten of snel achter elkaar kinderen krijgen beide zo zijn voor- en nadelen heeft.
Hier even mijn pro’s en cons:

Pro snel achter elkaar:
– Je bent in één keer uit de luiers.
– Ze schelen niet zoveel qua leeftijd, dus ze worden vast de beste vriendjes.
– baby’s zijn gewoon super schattig. I love baby’s!!

Con snel achter elkaar:
– Het is zwaar!
– Kun je wel evenveel genieten van die eerste kostbare fases van je eerste als je zo snel een tweede krijgt?
– En of ze de beste vriendjes worden, is ook niet gegarandeerd.

Pro even wachten:
– Lekker even genieten en alle aandacht kunnen geven.
– Wat dacht je van je lichaam. Mag die ook even!?
– Mijn zusje en ik schelen bijna 6 jaar en zijn evengoed beste vriendinnen.

Con even wachten:
– Het duurt langer voordat je nest weer leeg is.
– Je wordt zelf ook alleen maar ouder. Dan kun je straks niet meer achter de jongste aan.

Anyways….. Ik heb het toch niet voor het zeggen. En zoals ik ooit eerder al zei: “LET GO AND LET GOD!” Dus we merken het wel. En jullie ook 🙂

♡ DNNT

#16 I am not my hair

I am not my hair …. I am not my hair … herhaal ik in mijn hoofd wanneer ik besluit toch maar alles te knippen.

Tijdens de zwangerschap was mijn haar voller en langer. Ik genoot ervan eindelijk lang haar van mezelf te hebben. Zolang ik mij kan herinneren is mijn haar kort geweest. Het langste was tot mijn schouder denk ik en dat is jaren geleden.

De mensen die mij kennen of regelmatig zien, weten dat ik heel veel verschillende kapsels en kleurtjes heb gehad. Meestal met hairextensions dus met mijn eigen haar gebeurde nooit heel veel. Tot twee maanden geleden…

Na de bevalling heb ik mijn haar weer gevlochten en toen ik de vlechten eruit wilde halen, bleef er bijna niks meer van mijn eigen haar over. Dat volle en lange haar was voorbij. Ik wilde altijd al een kort pittig kapsel proberen dus dit was het moment. Ik begon zelf de zijkanten kort te knippen. De volgende dag heb ik toch maar een afspraak gemaakt bij m’n tante die kapster is.

Dat pittige kapsel vond ik even leuk totdat die zijkanten weer begonnen te groeien en toen kreeg ik spijt. Er was geen weg terug natuurlijk dus dan maar proberen nog wat leuks te doen. Ik heb toen weer mijn haar laten vlechten. En gisteravond toen ik het los wilde maken zag ik dat mijn haar weer flink gebroken was. HOP weer zelf de schaar erin….

“Als het niks is, draag ik een hoofddoek tot het weer is aangegroeid”..

I am not my hair…. Ik ben erg benieuwd naar het haar van Imaily. Ze heeft nu al een flinke bos en overal waar we komen is dat het eerste wat mensen noemen. “Wat heeft ze veel haaaaar”, “wat mooooi” en “zoveel en zo zwart”.
Heel fijn en leuk dat ze zulk mooi haar heeft, maar wat is mooi haar? Als donker meisje met kroes haar groeide ik op met het idee dat ik helemaal geen mooi haar had. Míjn identiteit ligt niet in mijn haar en ik hoop dat ik dat mijn meisje ook mee kan brengen.

DNNT

volg @dionesblog op instagram.

#15 Alle ballen verzamelen

Daar komt ie hoor. Misschien heb je helemaal geen zin om (weer) te lezen over de zoveelste onzekere vrouw. Maar aangezien ik deze week een beetje inspiratieloos was en ik er nu mee zit, gaan we het toch doen… Ook al twijfel ik erover en weet ik niet zeker of ik mensen wel wil laten lezen over hoe gek ik soms kan zijn en doen. Ik had gezegd dat ik zou bloggen over de realiteit. En dit is op dit moment mijn realiteit.

Vrouw, Echtgenote, Moeder, Dochter, Zus, Nicht, Tante, Vriendin, Logopedist, Ondernemer….. Oftewel al die ballen die ik hoog probeer te houden. En wanneer dat even niet gaat me zo mislukt voelen.. Jaja, houd die reacties maar voor je. Ik weet echt wel dat ik niet mislukt ben. Gelukkig herken ik die stemmen en negatieve gedachtes optijd en kan ik er wat mee.

Ik kreeg het liedje You say van Lauren Daigle in mijn hoofd. En inderdaad! Waarom zou ik uitspraken als “je kan het niet”, “je bent niet goed genoeg” en “zou je dat nou wel doen” geloven als er een God is die zegt dat ik welkom ben zoals ik ben en van mij houdt. Nergens voor nodig om die stemmen te geloven. Zelfs niet als het stemmen zijn van echte mensen. Ook die hoef ik niet altijd te geloven.

DNNT

#14 Niet boos, maar onbegrepen

Ik kwam laatst een meme tegen waar iets stond als “je zal maar jeuk hebben en iemand probeert steeds een speen in je mond te duwen”. Ik voelde me gelijk schuldig. 🙈

Ik heb me van tevoren zo druk gemaakt. “We zullen geen huilbaby krijgen, toch?” En de eerste paar weken was Imaily ook absoluut geen huilbaby. Ze huilde echt alleen wanneer ze honger had.

En toen begonnen de krampjes… Ik wil niet zeggen dat ze vanaf dat moment wel een huilbaby was, maar ze heeft zeker meer gehuild. Huilen is natuurlijk ook een belangrijk communicatiemiddel voor baby’s. Belangrijk, niet fijn! Je kan dan het hele rijtje afgaan. Honger, luier, moe, jeuk…? Ze zeggen dat baby’s niet zomaar huilen.

Nu is Imaily steeds meer aan het brabbelen (volgens haar al praten). Door haar toon en gezichtsuitdrukkingen kun je niet anders dan denken dat ze het ergens niet mee eens is. Helaas kan ze het, ondanks haar gebrabbel, nog steeds vaak flink op een huilen zetten. Ik denk dan maar “je bent vast niet boos, maar je voelt je onbegrepen”.

Dat je dáár weer boos van kan worden, snap ik eigenlijk ook wel.

DNNT

#13 Niet altijd oké

Ik heb de laatste tijd weer vaak de vraag gekregen wat ik ervan vind om moeder te zijn. En elke keer geef ik (natuurlijk) een antwoord zoals “leuk”, “geweldig”, “ik weet niet meer beter” en meer van dat soort reacties.

Stiekem heb ik me afgevraagd hoe mensen zouden reageren als ik zou antwoorden met “niet leuk”, “vreselijk” of “als ik dat had geweten…”. Ik vond het ineens een stomme vraag.

Het laat me wel gelijk realiseren dat die roze wolk waar ik op heb gezeten, en soms nog op zit, echt niet vanzelfsprekend is. Met deze blogpost wil ik jullie daar ook aan helpen herinneren.

Ik heb het gelukkig zelf niet hoeven meemaken, maar ik ken de verhalen maar al te goed. Een moedergevoel wat maar uitblijft, je draai totaal niet kunnen vinden of soms zelfs depressieve gevoelens. Natuurlijk heb ik me ook niet 24/7 happy gevoeld, maar het heeft, thank God, nooit zorgwekkend lang geduurd.

Houd dit de volgende keer in gedachten wanneer je een new mommy spreekt. Misschien heeft ze geen behoefte aan al die vragen, maar meer behoefte aan een luisterend oor.

Herken je jezelf hierin? Welke vragen had je liever gekregen op dat moment? Laat het ons weten.

DNNT

#12 Stop de tijd!

Imaily update

“Geniet ervan, want de tijd vliegt”, hoor ik constant van andere ouders. En dat merken we ook echt. Ik denk dat de 2000 zoveel foto’s van Imaily dat ook wel laten zien. Ik probeer elk moment vast te leggen en er echt van te genieten. Want elke keer wanneer ik door m’n gallerij scroll, is ze toch weer een beetje veranderd.

Onze Imaily is nu bijna 5 maanden oud. Op kantoor staat ze al bekend als “onze 5 jarige” omdat ze af en toe praatjes heeft alsof ze er al 5 jaar op heeft zitten. Die praatjes zijn uiteraard nog zonder echte woorden, maar aan intonatie en gezichtsuitdrukkingen te merken, kunnen we niet anders dan haar serieus nemen en met haar meegaan in gesprek.

Mijn instagram volgers weten dat ik een aantal weken terug vol goede moed wilde beginnen met slaaptrainen. Helaas is dit helemaal niks geworden. Van een moeder van drie, tevens nicht, kreeg ik het advies dat ik zelf ook uitgerust moest zijn. En dat was ik absoluut niet. Maarja, wanneer wel? Daarnaast werd Imaily ook nog eens flink verkouden. Het is helemaal niks geworden dus Imaily slaapt nog lekker dicht bij mama.

Sinds vorige maand zijn we begonnen met groente hapjes. En wat geniet m’n meisje ervan. Dat hadden we van te voren ook zeker verwacht. Mevrouw vond haar vitamines op een lepeltje namelijk helemaal geweldig. En als wij aan het eten waren, was ze al flink aan het observeren. En nu mag ze eindelijk meedoen. Wat een feestje zijn die hapjes voor haar.

Ohja, in de vorige blog (de week is voorbij gevlogen) zei ik dat de 1 week oude Imaily alleen huilde als ze honger had. Ze had toen ook zo een schattige piephuil die je bijna niet serieus kon nemen. Dat is met 5 maanden oude Imaily wel anders. Ik wil niet zeggen dat ze een huilbaby is, maar ze huilt zeker meer. En ook zeker niet meer met een piephuil die je niet serieus kan nemen.
Ik zei ook dat ze al heel snel doorsliep. Maar sinds ik ben begonnen met werken is dat niet meer zo. Alsof ze wilt zeggen “je gaat me morgen weer verlaten, dus wil ik ook ’s nachts lekker je aandacht claimen :)”

Wacht maar wanneer ik je aandacht ga claimen wanneer je zogenaamd te “oud” bent voor kusjes en knuffels. Oh, Ik kan er nog even niet aan denken. Stop de tijd!

Volg me trouwens ook op Instagram @dionesblog 😊

DNNT