Zoals beloofd zou ik deze week vertellen hoe wij omgaan met alle corona-gekte en een baby in huis.
Wij zitten nu al 3 weken thuis. Manlief is ziek en kan helaas niet werken. Heel vervelend voor hem, maar stiekem scheelt dat wel oppas regelen. Zoals jullie weten, gaat Imaily naar onze moeders of mijn zusje voor de oppas, maar alle drie werken in de zorg. Op dit moment vinden wij dat dus niet meer verantwoord.
De twee dagen dat ik in de logopediepraktijk werk, werk ik nog wel door middel van videobellen. Deze week was het de tweede keer en heb ik ook een dagdeel vanuit huis gewerkt. Het is echt even schakelen en ik weet niet zeker hoelang ik dit ga volhouden. Op de een of andere manier is dat videobellen behoorlijk intensief. Aan het einde van de dag voel ik me schor worden en heb ik zelf een logopedist (gespecialiseerd in stem) nodig.
Verder zijn we zoveel mogelijk thuis en gaan we alleen naar buiten voor een frisse neus of het hoog nodige. Voor mij, mevrouw ik zie mijn familie elke dag, is dat echt even wennen. Het videobellen ben je na tachtig keer ook wel zat. Waar ik het meest van baal is dat baby’s zo ontzettend snel groeien en nieuwe dingen leren en dat onze familie dat nu niet direct meekrijgt. Ook ik ben een hele verdrietige tante die haar nichtje (ook wel tweede kind) van 2 maanden nu niet kan knuffelen.
Maar goed… Naast dat het allemaal even lastig is, blijf ik positief. Nu meer dan ooit heb ik echt eindelijk de tijd om al die boeken te lezen. En dan vooral het belangrijkste boek, de Bijbel. Eindelijk is er tijd om lekker in het Woord te duiken en stil te staan bij wat God echt van ons vraagt. Dwars door alle ellende kun je dan toch de zegeningen zien. Wat is God toch goed.
Heb jij een vraag aan mij als logopedist, stel die dan gerust. En wie weet behandel ik jouw vraag in de volgende blog.
DNNT
Dione's Blog 