“It takes a village to raise a child” … Na ruim anderhalf jaar moeder zijn, kan ik daar volmondig “AMEN” op zeggen. En wat ben ik gezegend met mijn dorpje! Degenen die mij volgen op instagram (@diones.blog) hebben gezien dat ik vorig weekend geen blog online heb geplaatst omdat onze Imaily ziek was. Inmiddels ben ik nu zelf ziek. Vandaar dat ook deze blogpost wat later is dan normaal. Maar daar lezen of zien jullie binnenkort meer over.
Weer terug naar mijn dorpje.. Imaily was dus ziek het hele weekend. Het bleek dat ze een keelontsteking had. Zo sneu wanneer kleine kindjes ziek zijn, maar niet zo goed kunnen aangeven waar ze precies last van hebben. Ik had dus een onrustige nacht voorspeld met een bewegelijk dreumesje in bed die om de zoveel tijd wakker zou worden. Maar mijn lieve lieve moeder bleef niet één, maar twee nachten bij Imaily op de kamer slapen. Van dat zieke meisje hebben we ’s nachts dus helemaal niks gemerkt. Waar zouden we zijn zonder oma?
Imaily weet sinds kort wat “mama wordt boos” betekent. En ik ben er niet super trots op, maar ik geef toe dat ik wel eens heb gedreigd dat iemand anders boos wordt als ze niet naar mij luistert. Mama maakt gewoon niet zoveel indruk op haar. Dus heb ik “Imaily pas op, tantie wordt boos hoor” geprobeerd en die doet het verrassend goed. En arme tantie is dan niet eens in de buurt, maar blijkbaar maakt dat meer indruk op haar dan “mama wordt boos”. Ik weet het, ik weet het! Helemaal niet goed. Gelukkig houdt ze nog steeds super veel van haar tante.
Als ik terugkijk op mijn eigen jeugd, ben ik ook wel door een dorpje grootgebracht. Mijn moeder heeft 5 zussen en een corrigerende blik van zowel mijn moeder of een van de tantes was voldoende. Zij zijn als mijn tweede mama’s en daarom zijn ze vandaag de dag ook allemaal oma’s van Imaily en niet de groottantes.
Wat een zegen zo een rijke familie! Zo een mooi dorp om Imaily en haar broertje in groot te brengen.
Leer een kind van jongs af aan de juiste weg, en het zal er niet van afwijken wanneer het oud geworden is. Spreuken 22:6 NBV
“It takes a village to raise a child”… After one and a half year of being a mom, I can definitely say “AMEN” to this. I am so blessed with my little village! The people who follow me on instagram (@diones.blog) saw that I didn’t post a blogpost last week because Imaily was sick. In the meantime I got sick myself so this blogpost is also way too late. But you’ll read or see more about that very soon.
Ok, back to my village.. Imaily was sick the whole weekend and I think it is the worst thing when small children are sick. Because they can’t properly express themselves. So I predicted a fussy night with a toddler in my bed that would wake up every hour. But my sweet sweet mommy spent the night with Imaily, not one, but two whole nights. So we didn’t notice much of this little sick girl. Where would we be without grandma?
Since recently Imaily knows what “mommy will get angry” means. And I am not super proud of this, but I have to admit that I also tried to convince her of someone else (outside of the room) getting angry with her if she doesn’t listen to me! I just don’t scare her enough. So I tried “Imaily watch it, auntie will get angry” and it worked!! Poor auntie is not even around when I say this, but apparently auntie has more impact. I know I know, it’s not the best parenting technique. Thank God she still really loves her aunt.
Looking back to my childhood, I can say I was raised by a village as well. My mom has 5 sisters so a correcting look from either mom or one of the aunties was enough. They are like my second moms. So till this day they are Imaily’s grandma’s and not her great aunties.
Such a blessing this rich family! And such a beautiful village to raise Imaily and her baby brother in.
Start children off on the way they should go, and even when they are old they will not turn from it. Proverbs 22:6 NIV
Voordat ik moeder was begreep ik die maanden nooit. Zeg dan gewoon “zoveel jaar” of “bijna zoveel jaar”. Maar ik betrap mezelf erop het nu ook te doen. Ook tijdens de zwangerschap. “Hoever ben je?” 27 weken. “Oké….. dus hoever ben je dan!?”
Tijdens de zwangerschap zijn er wekelijkse mijlpalen en ontwikkelingen te zien bij het kindje. Bij een pasgeboren baby ook of in elk geval maandelijks. Dus ik begrijp nu natuurlijk wel waarom de maanden worden genoemd. Na een bepaalde leeftijd houden die maandelijkse mijlpalen een beetje op en noem je alleen het jaar. Zie je het al voor je dat iemand jou vraagt hoe houd je bent. Uhm…. “ik ben nu 336 maanden oud”. Zo een ster in hoofdrekenen ben ik niet. Dus gelukkig gaat het maar tot een bepaalde leeftijd.
Imaily is nu bijna 19 maanden oud. Een van de mijlpalen is dus dat ze al flink zelfstandig aan het worden is. Mevrouw wandelt zelfstandig door het kantoor gebouw bij opa en oma en gaat op onderzoek uit. Daarnaast blijft het niet alleen bij haar hoofd heftig heen en weer schudden als ze iets niet wil, maar komt er nu ook een flinke verbale “NEE” of “TOPPEN” (=stoppen) uit.
Sinds een tijdje vindt ze het ook heel interessant om net als mama naar de wc te gaan. Ze heeft het potje overgeslagen en wil meteen op de “grote mensen” wc zitten. Hopelijk is ze uit de luiers voordat de baby er is. Want luiers zijn duur!
De baby is nu al maar liefst 27 weken en 4 dagen onderweg. En zo groot als een papaya of een konijntje of een chocolade taart (volgens mijn pregnancy app). De oogjes kunnen al een beetje open en zelfs knipperen. De baby kan zelfs al licht en donker onderscheiden in de baarmoeder!
Ook al is dit mijn tweede zwangerschap, ik blijf het zo bijzonder vinden om elke week deze ontwikkelingen te lezen. Alles wordt zo precies en op het juiste moment gevormd! Echt een cadeautje van God.
Heb ik eigenlijk al verteld of Imaily een broertje of een zusje krijgt? Wil je het weten? Ik zal het noemen in mijn volgende blog.
DNNT
#40 18 months or one and a half year?
Before I became a mom I never understood those months. Just say “so many years” or “almost so many years”. But I have to admit that I’m doing it as well. Also during the pregnancy. When someone asks “how far along are you” 27 weeks…. “Ok, so how far along are you then!?”
There are weekly milestones and developments during the pregnancy. Newborn babies also show new milestones every week, or at least monthly. So of course I understand now why the months are being mentioned. After a certain age the monthly milestones stop and we only name the year. Can you imagine someone asking you your age. And you’ll be like “uhm.. I am 336 months old”. I’m not that fast at calculating so luckily it stops at a certain age.
Imaily is almost 19 months old. One of the milestones is that she’s becoming very independent. This lady is strolling around at the office looking for adventure. Besides that she’s now using her words instead of shaking her head or using gestures. So every now and then she’ll yell “NO” or “STOP” if she doesn’t agree with you.
Since a couple of weeks ago she has been very interested in going to the toilet just like mommy. She has skipped the little pot and wants to use the “grown ups pot”. Hopefully she’ll be out of her diapers soon. Diapers are expensive!
The baby has been baking in the oven for 27 weeks and 4 days now and is the size of a papaya or a bunny or a chocolate cake (according to my pregnancy app). The eyes are partially open and can even blink now. The baby can recognize different levels of light inside the womb!
Even though this is my second pregnancy, I still find it so special to read about these weekly developments. Everything is formed so perfectly and has been so timely. It really is a gift from God!
Did I tell you guys if Imaily is getting a baby brother or sister? Would you like to know? I will mention it in my next blog.
Ja, je leest het goed! Kunnen jullie de blog met de titel “een broertje of zusje” nog herinneren? Nou……..
HET IS NU DAN ECHT ZOVER!! In juni 2021 verwachten wij ons tweede cadeautje van God. En in juni 2021 is onze Imaily net 22 maanden (oftewel 1 jaar en 10 maanden). Two under the age of two dus!
Ik heb mijn moeder inmiddels al gevraagd of ze bij me intrekt wanneer ik ben bevallen. Imaily kan soms namelijk vier handen vol zijn. Dus het idee dat er straks een newborn bij komt die ook nog wel eens vier handen zou kunnen eisen… vier plus vier is acht… Oh dat betekent dat ik nog iemand moet vragen om bij ons in te trekken.
Nee joh, het komt vast wel goed. En ondanks dat ik weet dat het heel hard werken zal zijn, ben ik super excited om straks mommy van twee te zijn. Jullie weten dat sinds Imaily 4 maanden oud was ik er al naar uitkeek om een tweede te verwelkomen (Ik weet het, ik ben genoeg voor gek verklaard). En nu gaat het dus echt gebeuren.
Kun je mijn pro- en con “snel achter elkaar kinderen krijgen” lijstje nog herinneren? Ik heb altijd gezegd dat ik een moeder van “meer” ben. Ik wist dat (met Gods wil) Imaily niet alleen zou blijven. Maar een derde…. die gaat echt nog wel minimaal 4 jaar op zich laten wachten. Dit doe ik niet nog een keer zo snel achter elkaar.
Help me daar alsjeblieft aan herinneren als die babykriebels na een paar maanden weer beginnen.
DNNT
#38 TWO UNDER TWO
Yes, you’re reading it right. Do you remember the blog with the title “a brother or a sister”? Well……..
ITS FINALLY HAPPENING! We are expecting our second gift of God in June 2021. And Imaily will be 22 months by then (or 1 year and 10 months). So that will be two under the age of two!
I already asked my mom to move in with us after I give birth to our second baby. Because Imaily can be four hands full sometimes. So the idea of a newborn that can also demand four hands … four plus four is eight… Oh that means I have to ask one more person to move in with us.
No, I’m just kidding. I’m sure it’ll turn out just fine. And eventhough I am aware it will be hard work, I am still super excited to become a mommy of two. You may remember from a previous blog that I was ready to welcome a new baby when Imaily was only 4 months old (I know people already called me crazy). But now it is really happening.
Do you remember my pro and con list about having multiple children in a short amount of time? I always said that I knew I wasn’t a mom of just one kid. I knew that Imaily wouldn’t stay an only child (with the will of God). But a third one….. yeah, he or she will have to wait at least 4 years. I will NOT do this again anytime soon.
Please remind me when that babyfever starts kicking in after a couple of months.
We zijn er weer! Ik weet het, het heeft langer geduurd dan gepland. En dat heeft zo zijn redenen. De komende blogs zullen jullie daar meer over lezen. Misschien gebeurt dat allemaal deze week nog. Ik heb jullie immers zo lang laten wachten, dat ik bijna elke dag wel een nieuwe blog kan posten.
Inmiddels ben ik dus 28 jaar. En ik vind het altijd zo gek om terug te kijken en te bedenken dat ik een jaar geleden of nog langer, geen idee had van waar ik vandaag de dag zou zou zijn. Natuurlijk kunnen we niet de toekomst voorspellen, maar we zijn geneigd ons leven te plannen of tenmiste doelen te stellen. Kan ik zeggen dat ik die doelen heb bereikt? Of heeft mijn leven een hele andere wending genomen? In de vijf maanden “blog-vakantie” is er zoveel gebeurd en veranderd.
Maar voordat ik daar uitgebreid op in ga, heb ik een vraag aan jullie. Zoals jullie weten draag ik meerdere titels en ben ik benieuwd naar waar jullie meer over zouden willen lezen. Daarnaast wil ik ook weten of de blogs verder moeten in het Nederlands of in het Engels. Of misschien wel allebei? (zoals deze)
Laat het mij weten in een bericht of via mijn instagram @diones.blog
DNNT
#37 CHAPTER 28 welcome back
Here we are again! I know, it was a bit longer than planned. And of course there is a reason why it took so long. But you will read more about that in the coming blogs. That might even happen this week. You have waited so long I might as well post a new blog everyday.
In the meanwhile I turned 28 years old. And to me it’s always so crazy to look back and to realize that a year, or even longer ago, I had no idea how my life would turn out. Of course we can’t predict the future, but we tend to plan our lives and set certain goals. Did I achieve those goals? Or did my life take a complete different direction? During this 5 month “blog-vacation” so many things happened and changed.
But before I get into that, I have a question for you guys. Like most of you know I have more titles. So I was wondering about what you would like to read about in my blogposts. And I would also like to know if the blog should continue in only Dutch, only English or a combination (like this post)
Please let me know in a message or via my instagram page @diones.blog
Sinds een aantal weken probeer ik mijn dagen beter in te plannen zodat ik er meer uit kan halen en productiever kan zijn. Ik kwam een youtube filmpje tegen over ‘time-management’. Het kwam erop neer dat ‘to-do listjes’ (waar ik zo dol op ben) nutteloos zijn en je alles wat je doet, moet inplannen in je agenda. Dat ben ik heel braaf gaan uitproberen, met kleurencode en al.
Het gaf mij zo een voldoening om al die kleurtjes en verschillende activiteiten zo op een rij te zien. Helaas merkte ik al gauw dat een goede planning ook daadwerkelijk uitvoeren niet mijn sterkste kant is. Het is mij dan ook nog niet gelukt om optijd naar bed te gaan zodat ik ook optijd weer op kan staan. Ik kijk uit naar de dag waar ik net iets voordat Imaily wakker wordt, kan opstaan om even dat ochtend momentje voor mezelf te hebben voordat de drukte begint. Maarja.. tot nu toe geen succes.
Wat mij vandaag dan weer wel goed is gelukt: MEALPREPPEN. Nog zo een doel wat al een tijdje op mijn lijstje stond. En aangezien ‘to-do listjes’ niet meer mogen, stond die netjes ingepland op de zondagmiddag.
Mealpreppen is niet alleen tijd besparend, maar ook geld besparend. Het komt nog wel eens voor dat we niet zo goed zijn voorbereid op onze avond maaltijd en we dan maar wat halen of bestellen. Naast het besparen van tijd en geld, zorgt het voorbereiden van je maaltijden ook voor minder verspilling van eten. Dus niet één niet twee, maar drie goede redenen om weekmenu’s te maken en voor zover mogelijk op de zondag het een en ander vast voor te bereiden.
Wat zijn papa en mama trots op jou! Jij hebt ons laten zien dat jij op zo een jonge leeftijd al vastberaden, slim en creatief bent. Je bent lief, soms wat eigenwijs en de brutaliteit zit er ook al wel goed in. Maar wat genieten we elke dag weer van jou. Ik zei nog niet zo lang geleden tegen jou hoe gek het eigenlijk is… We kennen je pas één jaar. Dat is normaal gesproken niet zo een hele lange periode om iemand te leren kennen. Maar in één jaar tijd ben jij zo gegroeid en veranderd en heb ik een liefde voor jou gekregen wat met geen woorden te omschrijven is. Het is zoals ik vaker zeg een soort verliefdheid waar niemand je op kan voorbereiden. Iemand had het mij kunnen vertellen, maar het is pas te bevatten wanneer je het zelf voelt en meemaakt.
Ik dank God dat hij papa en mij heeft gekozen om jouw ouders te zijn. Dankjewel lief meisje dat je onze lieve meid bent.
Jij was donderdag jarig en dat hadden we al “klein” gevierd met jouw grootouders, oom en tante, maar vandaag hebben we groots uitgepakt! Jij ligt natuurlijk al een tijdje heerlijk te slapen, maar morgen heb je nóg meer cadeautjes om uit te pakken! Zoveel waren het er.
We love you!
IMAILY 1 JAAR
Het jaar is voorbij gevlogen. We roepen wel vaker hoe snel de tijd gaat, maar ik heb dat met Imaily voor het eerst echt meegemaakt. Een baby groeit en veranderd zo ontzettend snel. Ik kan niet geloven dat het pas geleden was dat ze er zo stilletjes bij lag. Dat haar bewegingen in slow-motion gingen en je nog normaal een luier kon verschonen zonder dat ze probeert op te staan of om te draaien.
Ze is op dit moment aan het slapen en ik kijk naar haar via de babyfoon. Het scherm wordt zowat gevuld, zo groot is ze al.
Ze loopt, ze rent en ze scheld je uit als ze het ergens niet mee eens is. Maar ze is vooral heel lief en gezellig.
DNNT & ARN
Iedereen die aanwezig was en met ons het eerste levensjaar van Imaily heeft gevierd,dankjewel! ❤
Dankjewel, lief zusje voor alles wat je hebt gedaan en doet. Love you!
Vijf jaar lang was ik alleen. Vijf jaar lang klaagde ik, want mama en papa waren met z’n tweeën en ik was alleen en dat was niet eerlijk.
En toen, na bijna 6 jaar kreeg ik er eindelijk één. Een lief klein zusje. Wij schelen 5 jaar en 11 maanden en toen Genae nog klein was, was ik eerder een moedertje voor haar dan haar grote zus. Het was net alsof ik een levende babyborn pop had. Daarom noem ik haar nog wel eens mijn eerste kind.
Ondanks het leeftijdsverschil ging ik in mijn tienerjaren met haar om alsof ze zelf ook al een tiener was. Geheimpjes delen, dolle pret. Dat vond zij helemaal geweldig natuurlijk. Nu we beide in onze twintiger jaren zijn, zijn de interesses vaak hetzelfde en zijn we eerder beste vriendinnen dan zussen.
Wanneer mensen zeggen dat snel een tweede kindje krijgen leuk is voor later, want dan worden ze beste vrienden, denk ik altijd aan mijn zusje en ik. Wij zijn evengoed beste vriendinnen. Ik denk dat Imaily ook een hele lieve grote zus zal zijn, haha. In de toekomst…
Mijn zusje is zo bijzonder, ik zou er een boek mee kunnen vullen..
Als ik zou moeten tellen hoevaak ik “Imaily AAAH” heb geroepen de afgelopen paar weken… Heb je even? Of “Imaily pas op”, “Imaily voorzichtig”, “Pas op je hoofd” en “Imaily NEEE”
Tegenwoordig is “NEE” niet pedagogisch verantwoord, maar tegen de tijd dat ik heb bedacht hoe ik het met een omweg duidelijk moet maken, is het al gebeurd. En dan komt toch weer die “AH!” of “NEE niet doen” uit mijn mond.
Nou, mevrouwtje loopt dus sinds een aantal weken. Het lukte haar net en ze wilde al gelijk rennen, springen en dansen. Net zoals haar moeder is Imaily niet heel erg handig. Ze stoot zich erg vaak en helaas is dat arme hoofdje vaak het slachtoffer. Haar opa heeft gelijk een helmpje aangeschaft!
Wat Imaily absoluut niet van haar moeder heeft, is haar pijngrens. Ze kan zo hard vallen of haar hoofd stoten, ze huilt even van de schrik of soms helemaal niet en gaat weer verder met rennen, springen en dansen. Echt een bikkel! Dit meisje ziet ook geen gevaar. Head first van de bank af of een sprintje trekken richten de rand van het bed, het maakt haar niks uit. De pijn valt haar toch wel mee.
De dagen van stilzitten zijn voorbij. Tijdens deze warme dagen zou je denken dat we elke dag in het badje of bij het water zitten, maar ik houd mijn hart vast. Mijn neefje was laatst jarig en vierde zijn feestje in een zwembad. De gedachte van Imaily in een zwembad met al haar nichten en neven gaf me lichtelijk een paniekaanval. Deze hebben we dus maar even overgeslagen. Ik zag haar al achter de kindjes aan (willen) gaan terwijl ze helemaal nog niet zo stabiel is. Ook al denkt zij van wel.
Ondanks de paniek- en bijna hartaanvallen is het wel enorm genieten deze nieuwe fase. Mijn meisje loopt. En heel trots ook! Handje vasthouden bij het oversteken wil ze liever niet. Alleen bij een drempel zoekt ze nog even naar je hand voor steun, maar zodra ze daar overheen is, gooit ze je hand zowat aan de kant. “Ik kan het zelf, mama”.
Ja mop, je kan het zelf. Mama en papa moeten daar nog even aan wennen.
Na ruim 5 jaar als logopedist gewerkt te hebben, komt daar ineens een einde aan.
Ik ben de opleiding Logopedie begonnen met het idee ooit een eigen praktijk te openen. Maar na de hoofdpijn die ik zag op stageplekken en praktijken waar ik heb gewerkt, dacht ik “wil ik deze hoofdpijn wel voor mezelf?”
En nu heb ik dus ineens helemaal geen werk als logopedist. Ik voel me nu net zoals na de middelbare school. “Wat wil je worden als je later groot bent?”
3 maanden voordat ik mij bij een opleiding moest inschrijven, kwam mijn tante langs met het verhaal dat zij in haar tijd de opleiding Logopedie wilde gaan doen. Ik had er wel eens van gehoord en besloot een praktijk te bellen om te vragen of ik een keer mee mocht kijken. Dat mocht! En omdat ik het verder toch niet wist, heb ik maar gewoon gegokt. Dan maar logopedie.
Oké, misschien heb ik een beetje overdreven. Ik blijf natuurlijk nog wel werken als logopedist, maar moet nu gewoon even op zoek naar een andere werkplek. Ondertussen blijf ik de vraag “wat wil je worden als je later groot bent?” wel houden, omdat ik niet helemaal zeker ben dat dit het is. Althans, de setting waar ik in werk is het misschien niet helemaal voor mij.
Wat wil jij “worden” als je later groter bent? Is wat je nu doet, wat je wilde zijn? Ik ben benieuwd.
DNNT
God zegt; ik heb je geluk voor ogen, niet je ongeluk: Ik zal je een hoopvolle toekomst geven. Jeremia 29:11
De scholen zijn sinds een paar weken weer helemaal open. Voor veel kinderen kwam het videobellen daardoor niet meer zo goed uit. Daarom heb ik besloten deels weer face-to-face te gaan behandelen.
Working moms, vraagje voor jullie. Hoe doen jullie dit?
Natuurlijk werkte ik voor de lock-down al, dus heb ik al wel een beetje ervaren hoe het is om een werkende moeder te zijn. Maar Imaily was toen kleiner en ging nog niet om 19:00 uur al slapen. Een aantal weken nadat Imaily in haar eigen kamertje ging slapen, zijn we ook begonnen met het optijd (18:30 uur) naar bed brengen. Daardoor veranderde ons dagschema, maar dat was niet erg omdat ik toch vanuit huis werkte.
Als ik om 09:30 uur moest beginnen, ging ik om 09:00 uur uit bed, alle pauzes waren thuis en behandelen tot 17:00 uur betekende thuis zijn om 17:00 uur! Ik heb zoveel extra tijd met Imaily kunnen doorbrengen. Daar hoor je me niet over klagen.
En nu dus mijn vraag. Ik weet het, er zit een opbouw in….
Aan het werk in de praktijk in Amsterdam betekent 08:30 uur uit huis, die stomme onhandige kolf meesleuren, geen was ophangen of knuffelen in de pauze en behandelen tot 17:00 uur is 18:00 uur pas thuis. Eenmaal thuis heeft Imaily als het goed is al gegeten, dan samen met haar douchen en dan mag ze al naar bed! Gelukkig hebben we een bedtime routine waar flink wat geknuffel bij hoort, maar…
Oké nogmaals nu echt mijn vraag….
Mama’s die full-time werken of van huis zijn, HOE DOEN JULLIE DAT!?
Ik heb geluk en de luxe dat dit maar twee dagen in de week zijn, maar ik ken genoeg mama’s die 4 of 5 dagen werken. En dan na het werk maar één of anderhalf uur met je kind?
Ik geloof heus wel dat er een tijd komt dat je hier echt niet zo mee zit. Maar nu ze zo klein is?
Voor witte mensen te gekleurd, voor zwarte mensen te licht. Het is nooit genoeg. Ondanks dat ik altijd het “witje” van de familie ben, weet ik waar ik vandaan kom. Dat is ook mijn geschiedenis. Dat is ook mijn pijn. Ondanks dat ik het “witje” ben, werd ik alsnog zwarte piet genoemd.
Sinds een paar weken staat de wereld weer op zijn kop door de gebeurtenissen in Amerika. De zoveelste zwarte man gedood door politiegeweld. Dat de wereld juist nu op zijn kop staat betekent niet dat zijn dood erger is dan al die andere slachtoffers voor hem. Het betekent dat het de druppel is. We kunnen niet langer stil zijn.
Ook ik wil niet langer stil zijn. Sinds het nieuws staat ook mijn wereld op zijn kop. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik de week erna bijna elke dag heb gehuild, mij niet goed heb gevoeld. De onmacht! Dit is geen nieuwsbericht over iets ver van huis. Dit is ook mijn realiteit.
Dit is de wereld waar mijn kleine meid in opgroeit. Dit is de wereld waar zij, ondanks haar lichte huidskleur, nooit genoeg zal zijn. Niet wit genoeg, niet zwart genoeg. En dat doet pijn. Het idee dat we haar dit moeten uitleggen.
Het begint thuis. Om ervoor te zorgen dat deze en de komende generatie niet hetzelfde gevecht hoeven te vechten, begint het thuis. TEACH YOUR CHILDREN! TEACH THEM SO THEY CAN TEACH THEIRS!
now what can we do?
Zoals ik al zei: “teach your children”. Als ik terug kijk naar mijn eigen jeugd vond ik het altijd al opvallend dat ik heel weinig kleur zag. Niet op tv, niet op straat, niet in boeken, niet in mijn klas. Ik was altijd “één van de weinigen”.
Wij moeten niet afhankelijk zijn van wie dan ook om onze kinderen te leren dat er meer is dan alleen wit. Sterker nog, dat ook hun eigen huidskleur ertoe doet.
Ik heb een link gevonden waar je boeken kunt kopen die dit thema bespreekbaar maakt. Maar ook de “gewone” boeken, maar dan met een beetje meer kleur. https://www.educulture.store/
Anno 2020 hoor ik dit helaas nog steeds te vaak in de praktijk door mijn cliëntjes. En wanneer ik een bruin potlood pak en zeg “maar dit is mijn huidskleur”, snappen ze er niks van. Nogmaals HET BEGINT THUIS.
De afgelopen 2 jaar is een rollercoaster aan emoties geweest.
In het voorjaar van 2018 overleed mijn opa. Ik had niet gedacht, omdat ik zo weinig contact met hem had, dat het zoveel met me zou doen. Hij woonde in Suriname en gelukkig konden mijn zusje, neefje en ik een aantal weken voor zijn overlijden nog tijd met hem doorbrengen. Misschien heeft het daarom zoveel met me gedaan. We hebben hem in zijn laatste weken, en het ging echt heel erg slecht met hem, van heel dichtbij mogen meemaken.
Later dat zelfde jaar bleken twee heel belangrijke mensen in mijn leven te dealen met depressies. Ook dat maakte ik van heel dichtbij mee wat weer leidde tot angst om zelf depressief te worden.
Van een heel diep dal gingen we eind 2018 naar een hele hoge top. Ik was zwanger! Maar dat zwarte gat, zoals ik de depressie omschreef, bleef dichtbij. Het voelde voor mij alsof ik er elk moment in kon vallen. Ik dank God dat het met zowel mij als die twee belangrijke personen nu goed gaat.
Af en toe is het nodig dat ik mezelf eraan herinner hoe sterk ik ben, hoe mooi ik ben en hoe goed ik het doe. Niet op een arrogante manier. Ik heb geweldige mensen om mij heen die mij daar vaak genoeg aan helpen herinneren en die niet bang zijn om mij dat te vertellen. Maar van een ander zijn het “gewoon” woorden als ik er zelf niet in geloof. Ik moet het geloven. En ik moet het over mezelf kunnen zeggen.
Ik prijs God dat Hij mij daar de kracht voor geeft.
Zoals jullie weten kreeg ik met 32 weken een hevige onverklaarbare bloeding. Hierdoor had ik voor derest van mijn zwangerschap bedrust. Door mijn bedrust kreeg ik niet zoveel gedaan zoals van te voren gepland. Imaily’s kamer was nog niet af, de zolder was nog niet opgeruimd (de zolder is nog steeds niet opgeruimd, maar laten we het daar maar niet over hebben) en mijn vluchtkoffer stond nog niet klaar.
Gelukkig kreeg ik veel hulp van mijn man en familie. En ik moest natuurlijk leren loslaten en accepteren dat mijn ‘to do’ lijstje nu niet afgewerkt zou worden op de manier en momenten zoals ik dat wilde. Pfoe, dat was moeilijk!
Met 9 maanden werden er dus nog kasten in elkaar gezet, kleren gewassen en opgeruimd. Ik hielp wel, maar op veilige afstand natuurlijk.
Nu ik over deze periode schrijf, voelt het lang geleden. Maar als ik naar Imaily kijk, is de tijd toch echt voorbij gevlogen. Het is soms alsof ze pas geboren is.
9 maanden oud:
Mevrouwtje is deze week alweer 9 maanden oud. Niet te geloven! Ik kreeg laatst een mailtje met in het onderwerp: “Imaily bijna 1 jaar”. Ik schrok er oprecht van.
Als je mijn blogs regelmatig leest, weet je wel ongeveer waar we nu zijn qua ontwikkeling. Voor de nieuwe lezers even een Imaily update:
Imaily kruipt en vlot ook! We dachten eigenlijk dat ze het kruipen zou overslaan omdat ze opstaan en lopen langs de meubels al heel snel doorhad. Interesse voor kruipen leek ze niet te hebben. Maar van de één op de andere dag kreeg ze het toch door.
Ze loopt met steun van de meubels of wat ze ook maar kan vinden.
Ze is motorisch wat handiger. Waar ze normaal gesproken zichzelf constant pijn deed met speelgoed, weet ze haar gezichtje nu heel goed te ontwijken.
Imaily zwaait. Nog niet altijd op het gevraagde moment, maar gewoon lekker wanneer zij wil.
“Klap eens in de handjes” was altijd al haar favoriete liedje. Vooral wanneer oma dat zingt. Maar nu kan ze daar ook eindelijk echt bij klappen.
“Handjes in de hoogte” doet ze ook. Maar ook dit is weer wanneer zij wil. Prima meid!
Na zo een 8 en een halve maand kan Imaily eindelijk zonder haar mama slapen. (En haar mama, met moeite, zonder haar)
Imaily weet wat “IMAILY AFBLIJVEN!!” betekent! Maar ook hier luistert ze naar wanneer zij zin heeft.
Ik ben trots op ons meisje. En ze verrast ons elke dag weer. Het is echt genieten om haar ouders te mogen zijn. En juist omdat de tijd zo snel voorbij gaat, genieten we er extra van.
Ja, je leest het goed. Een aantal blogs geleden zei ik nog “wie weet is binnenkort de titel Hoera, ze slaapt in haar eigen bed” en nu is het eindelijk zover.
Sinds vorige week zijn we eigenlijk ineens zonder echt af te spreken dat we wéér zouden slaaptrainen, begonnen met Imaily in haar eigen bed te leggen voor de nacht. Midden in de nacht belandde ze dan wel weer bij ons in bed, omdat ik om 03:00 ’s nachts simpelweg te slaperig ben om haar weer in slaap te krijgen. En geloof me, Imaily kan goed vechten tegen haar slaap, dus dat duurt vaak even.
De eerste keer sliep ze door tot 02:00 uur, daarna 03:00 uur. Ik hoopte de avond erna dat ze dus weer wat langer door zou slapen, maar helaas was ze om 02:00 uur weer bij ons. De ochtend daarna liep ik haar kamer binnen en nog voor ik haar uit d’r bed tilde schrok ik van het feit dat het al licht was buiten. HOERA 05:00 uur!
Vanmorgen was het 07:00 uur. Wel met één keertje weer in slaap sussen, maar we komen ergens. Ik ben trots op mijn kleine meid. En trots op haar moeder. Stiekem was ik er namelijk nog niet 100% klaar voor. Het scheelde niet veel of ik zou huilen tijdens het opbergen van haar co-sleeper. En de eerste nacht heb ik helemaal NIET geslapen totdat ze om 02:00 uur weer wakker werd. Inmiddels val ik prima in slaap en hoeft de monitor van de babyfoon niet naast mijn hoofd te liggen, maar mag hij gewoon op het nachtkastje staan.
Van te voren heb ik niet bedacht hoelang ik borstvoeding zou willen geven. De laatste tijd hoor ik steeds meer moeders in mijn omgeving die daar wel een idee over hebben. We just go with the flow. Met alles eigenlijk.
Nu ik er steeds vaker over heb gehoord, ben ik er toch maar eens over gaan nadenken. Als logopedist wil ik natuurlijk wel rekening houden met wat logopedisch verantwoord is. Hier heb ik me eerder niet echt mee bezig gehouden. “Het huis van de timmerman ziet er vaak niet uit” dat was van toepassing bij mij. Zo vergat ik bijvoorbeeld dat het inmiddels al tijd is voor Imaily om te oefenen met drinken uit een gewone beker. Maar natuurlijk is er geen goed of fout in dit hele verhaal.
Dit is (ongeveer) ons verhaal:
poging 1 Na een goede bevalling en de nodige kusjes en knuffels met baby Imaily, was het tijd voor de eerste poging tot aanleggen. Ik heb tijdens de zwangerschap geen cursussen gedaan of iets dergelijks, maar wel veel gelezen en youtube filmpjes bekeken. Ik had dus wel een idee van wat ik kon verwachten. Achteraf vond ik het toch jammer dat ik me niet meer in de borstvoeding heb verdiept. Dat eerste slokje kwam namelijk maar niet.
poging 2 De kraamverzorgster liet ons weten dat Imaily waarschijnlijk nog wat misselijk was van de bevalling en dat zij nog voldoende reserves had. Heel druk maakte ik me dus niet. Na nog een aantal pogingen thuis leek het erop dat mijn tepels wat vlak waren waardoor Imaily niet goed grip kreeg. ’s avonds begon zij toch echt hongersignalen te vertonen, maar het lukte maar niet.
Nutrilon Niet zoals gepland. Maar ja… heel veel gaat bij een bevalling en in de kraamtijd niet als gepland. De borstvoeding kwam niet opgang, dus werd er besloten om Imaily kunstvoeding te geven. Ik sliep op het moment dat het werd besproken. Het ging voor mij veel te snel om er bij stil te staan of er emotioneel over te worden. Diezelfde ochtend werd er een kolf geregeld om de melkproductie op gang te brengen en de voeding voor Imaily werd gehaald. Na een aantal pogingen kwamen toen eindelijk die eerste slokjes door middel van vingervoeden. En wat had ze een honger zeg.
Tepelhoedjes Het vingervoeden ging heel goed, maar Imaily moest natuurlijk wel oefenen met de tepel, dus probeerden we het elke keer weer. De kraamverzorgster adviseerde toen tepelhoedjes (daarvoor nog nooit van gehoord, maar dat geld voor meer termen in deze blogpost). Hierdoor zou Imaily meer grip krijgen. En dat lukte inderdaad. Na ongeveer 2 weken lukte het zonder tepelhoedje!
De eerste keer in het openbaar Imaily was een wat onrustige drinker. Ik zag dus helemaal niet voor me hoe ik haar in het openbaar zou moeten voeden. Zoals ik eerder al zei, zijn wij een “go with the flow” soort gezin. We voeden dus ook op verzoek en niet volgens een schema. Daarom vond ik het in het begin nog wel lastig om uitjes te plannen bijvoorbeeld. Inmiddels is Imaily een pro drinker en hoef ik haar vaak niet eens te helpen.
Self service Een aantal weken terug lukte het Imaily ’s nachts om mijn hemdje naar beneden te trekken en zichzelf te bedienen. Ik viel uiteindelijk in slaap en toen ik even later wakker werd, was ze er weer (of nog steeds. I’m not sure).
Dat ze zichzelf kan bedienen, vind ik helemaal prima. Ik vind het alleen zo jammer dat ik nooit een dankjewel krijg. Negen van de tien keer word ik wakker met mijn tiet nog uit mijn shirtje. Ze ruimt het niet eens netjes op. En tien van de tien keer laat ze de tepel abrupt los, draait zich om en gaat verder met slapen.
Elke moeder heeft wel eens zo een “oeps” momentje. En omdat ik zelf pas 8 maandjes moeder ben en naast die ene keer dat ik Imaily haar hoofd heb gestoten tegen de muur geen grappige verhalen heb, heb ik wat verhalen van meerdere mama’s verzameld.
Dit is zeker weten de leukste blog die ik tot nu toe heb mogen schrijven. Ik heb zo genoten van alle ingezonden verhalen. Sommige verhalen zijn al een blog op zich, haha. Dankjulliewel daarvoor!
Oh, en het is soms alsof Imaily geen pijn voelt. Dus ze was oké hoor 👍 Veel leesplezier.
Moeder sinds 1992 van 2 dochters: Je bent wel eens van het bed gevallen.
Moeder sinds 1990 van 2 dochters en 3 zoons: Een oeps momentje was met de oudste als kleuter. Ze had na zoveel waarschuwingen weer iets stouts gedaan. Ik liep echt met grote passen naar haar toe om een tik op de bips te geven. En toen…. gleed ik uit en viel. Die tik kreeg ze dus niet en dat zette mij meteen tot nadenken. Geef je kind een tik maar nooit uit boosheid.
Een ander oepsmomentje was dat ik iets uit de schuur wilde halen en haar even alleen binnen liet voor één tel.. Toen deed ze de deur op de krik en we waren alleen thuis. Ik wilde net een ladder bij de buren halen en toen deed ze de deur gelukkig weer open.
Moeder sinds 2012 van 3 zoons: Omdat je zo voorzichtig bent met je kind zijn de gebeurtenissen beperkt tot 1x gebleven (en de andere wellicht verdrongen). Zoals je weet heb ik 3 kinderen (waarvan ik van eentje pleegmoeder/netwerkverzorgster ben sinds geboorte). De oudste is 7 (wordt in juli 8), de middelste is 7 geworden (in april) en de jongste is 6 (in november 7). Heel dicht achter elkaar als ik het zo bekijk. Toen de oudste tandjes kreeg (met 7 maanden!) begon ik met tandjes poetsen en natuurlijk wordt de tong op traditionele wijze ook meegepoetst. Je kan het al raden, ik ging een keertje te ver naar achter en hij kotste al zijn eten uit. De middelste lag op de commode na een lekker badje om ingesmeerd te worden en erboven had ik mijn plankje met spullen die ik vaak gebruik zoals een tube crème. Ook die kan je raden, het viel van de plank op zijn gezicht. De nagels van mijn baby’s knipte ik altijd in hun slaap. De jongste lag lekker bij me na z’n voeding en ik begon met knippen. Niet alleen bij het ene handje maar ook de andere knipte ik te diep waardoor het ging bloeden! Hij werd niet wakker, maar voor mij was dat een hele traumatische ervaring en heb toen lang niet geknipt maar gevijld. OEPSSS
Moeder sinds juli 2019 van een dochter: Mijn dochtertje is bijna 10 maandjes oud, waar gaat de tijd heen! Zoals vele mama’s heb ik natuurlijk ook een oeps momentje gehad, meerdere zelfs, waarvan een keer ik mijn dochtertje haar hoofd tegen de trapleuning heb gestoten. Dit is zelfs twee keer gebeurd. De eerste keer schrok ze en huilde ze 2 seconden. De tweede keer keek ze verder onderzoekend rond. Ik heb een bikkel van een meid. Ze huilt vrij weinig en als ze huilt is het omdat er echt iets aan de hand is of omdat ze moe is.
Moeder sinds oktober 2019 van een dochter: Ik was alleen thuis met haar en ze zat in haar wipstoel te chillen. Ik was bezig met de was vouwen die er al enkele dagen stond. Dus ik wilde dat echt afhebben. Op een gegeven moment begint ze dus te roepen. Niet huilen, maar gewoon een beetje roepen. Ze kon nog lachen dus ik heb dr gewoon gelaten. Ik wilde die was echt weg hebben.. Ik denk dat ik haar zo’n 30 min heb zitten afleiden, terwijl ze steeds driftiger aan het roepen was. En op een gegeven moment begon ze wel te huilen. Dus ik dacht “Wat is er nou joh?!”…Bleek haar hele rug, benen EN de stoel, onder de poep te zitten. Oeps…
Moeder sinds 2011 van een dochter en een zoon en één onderweg: Wat dacht je van een schaar binnen handbereik van je dochter?
OEPS!
Moeder sinds februari 2020 van één dochter: Nou ik heb gelukkig nog niet echt momentjes dat ik haar per ongeluk pijn heb gedaan, maar het enige gekke moment is dat toen ze net eindelijk in de draagzak zat te slapen, ik opeens naar de wc moest. Nou op de wc “zachtjes” proberen te poepen met haar in dr draagzak, want ze had al 2 slechte dagen achter de rug qua slaap. Dus no way dat ik haar eruit zou halen..
Moeder sinds 2009 van twee zoons en een dochter: Ik ben 10 jaar moeder, als ik het zo opschrijf, denk ik wat lang. Ik zal mijn oeps momentje beschrijven die echt zijn blijven hangen. Mijn oudste is al 10, maar oooo wat was hij af en toe ondeugend. Ik denk dat hij een jaar of 2 was en we boodschappen hadden gedaan. We kwamen thuis en we moesten uitladen. Ik heb een garage, dus sta gelijk voor mijn deur erg handig. Bij het uitladen hield hij netjes de deur open zodat ik heen er weer kon lopen. Na 2 min was hij het zat, dus heb ik een tas tegen de deur aangezet zodat hij niet dicht viel. Tijdens het laden en lossen, ben ik een plasje gaan doen (dat is ook gewoon op de begane grond) en hoorde mijn zoon op de trap. Laatste tas gepakt, auto dicht gedaan, op slot en boodschapjes uitpakken, maar na een tijdje bezig te zijn riep ik mijn zoontje, geen antwoord…… Ik raakte gelijk in paniek, want als je je kind niet hoort, zijn ze zeker bezig met iets wat niet mag. Ik naar boven al roepend naar mijn zoon, “Jediaël waar ben je?” Hij kon zich ook nog weleens verstoppen, dus ik roepen en lopen door het huis. Op een gegeven moment begon ik sneller te lopen, schreeuwen dat hij moest komen en ik het niet meer leuk vond. Ik kreeg geen antwoord en begon een beetje boos maar ook ongerust te worden. Na een zoektocht door mijn huis en ik mijn zoon niet kon vinden, raakte ik in paniek, waar is hij? Hij kan toch niet buiten zijn? Ik mijn garage in, mijn terras op, op het dak geklommen, onder het bed gekeken, in de kasten, echt overal! Ik begon te huilen, “ze hebben mijn kind ontvoerd” dacht ik, onder mijn neus, ik heb niks gemerkt, hoe kan dit? Ik kon niet meer nadenken…, bel ik de politie? … en wat zeg ik dan… ik was in paniek en kon niet meer nadenken. Neen, ik bel mijn moeder eerst, bedacht ik. Ik belde mijn moeder en vroeg wat ze aan het doen was. Ze was thuis gelukkig!!! Ik zei dat ik naar dr toe kwam, ze merkte dat er wat was en vroeg waar is Jediaël ik hoor hem niet. Ik brak en vertelde haar alles, wilde de politie bellen, ze kalmeerde mij en zei dat hij niet ‘ineens’ weg kon zijn. Heb je in je auto gekeken zei mij moeder? Ik neen natuurlijk niet, hij was binnen. Mijn moeder zei, kijk voor de zekerheid even in je auto. Misschien is hij terug gelopen en zit hij in de auto, als hij er niet is kom ik naar je toe, ik blijf hangen aan de telefoon zei ze. Ik pakte de sleutel van mijn auto deed de achterbak open, de deur open….. JA!!! daar zat mijn zoon achter het stuur te SLAPEN……. Ik was zo intens blij, maakte hem wakker, vertelde hem hoeveel ik van hem hield, alleen maar woorden van liefde, was mijn moeder aan de telefoon vergeten…. Deze belde mij terug “en??” vroeg ze……ik schaamde mij…. Maar mijn moeder wist dat ik hem had gevonden. Oepsssssssssssssssss LES: CONTROLEER JE AUTO ALTIJD 1000000 KEER EN RAAK NIET IN PANIEK🤣
Nu zou je denken….. Dit overkomt je maar 1x, want je bent een ervaren moeder….notttt. Mijn dochter is mijn tweede kind en liefste die er maar kan zijn. Als ik haar vergelijk met mijn jongens. Is ze een tegenpool van haar broer. Rustig, lief, schattig, rustig, rustig, rustig, rustig… Ik denk dat ze ook iets van 2 jaar was of jonger. Het was een hectische ochtend, ik had om 9 uur een vergadering. Kwart over 8 zaten we in de auto, mijn oudste moest om half 9 op school zijn, dit had ik gered yes! de juf was buiten aan het wachten want ze hadden een uitje. Ik kon dus dubbel parkeren, hem afzetten en zo door naar het werk. Ik werk zo een 25/ 30 min verwijderd van huis. Op de snelweg, muziekje aan, zingende met een nummer mee, hoorde ik iemand ineens hoesten….. Ik schrok….. neen hé……zit mijn dochter nog in de auto??? Oepsssssssss…. LES: hou je aan je route! Ik ga altijd eerste naar de crèche en dan naar school en NIET andersom 🤣
Mijn derde kind van bijna 3 lijkt op zijn broer alleen heb ik bij hem het gevoel dat hij geen gevaar kent of zo. Ik heb bij hem van die kleine oeps momentjes. Een die mij is bij gebleven (recent gebeurd), is dat hij mij laatst om snoep vroeg. Ik zei ja en hij heeft toen een snoepje gekregen. Vervolgens is hij naar boven gegaan en heeft hij mijn hooikoorts tabletjes opgesmikkeld. Ze lagen blijkbaar bij de wastafel en hij zag ze aan voor meer snoepjes. LES: Hou ze altijd in de gaten waar ze ook gaan. Want ze doen BIJNA ALTIJD iets wat niet mag🤣 Dit te hebben opgeschreven, heb ik minder grote oepsss momenten bij de 3de gehad. Dus we komen er wel
Moeder sinds 2006 van twee dochters: Toen de jongste 1 week oud was probeerde ik haar nagels te knippen….. ja ik had een babynagelknipper. Maar toch knipte ik naast haar nagel ook een stukje van haar huid mee. Het begon te bloeden. Ik had dit totaal niet verwacht. Ik schrok mij kapot dus belde ik mijn moeder voor advies. Mind you, het is mijn tweede kindje maar door het grote leeftijdverschil (10jaar) leek alles weer nieuw. Dus wat doe je dan? Je belt je eigen moeder. Die adviseerde mij haar vinger in mijn mond te stoppen zodat het bloeden zou stoppen. Heeft iets met stolling van het bloed te maken ofzo…. anyway het lukte, maar op dat moment moest de roze wolk wijken voor de kraamtranen. 🤣
Lieve mama’s, bedankt voor het (eerlijk) delen van jullie oeps momentjes. Daar kan ik als new mommy alleen maar van leren. Voor de lezers is het ook fijn om te weten dat ik alle mama’s persoonlijk ken en dat alle kids waarover gesproken wordt in de blog nog altijd gezonde en vrolijke kinderen (sommige zelfs al volwassen) zijn.
Oké, we hebben het niet al honderd keer geprobeerd. Dit is pas de tweede keer. Maar het wordt ons dit keer wel erg moeilijk gemaakt, want….. MEVROUW KAN ZELF OPSTAAN *cry emoji*
Sinds een aantal weken kan Imaily heel trots zelf opstaan in haar bed. Maar dat lukte haar alleen vanuit zitstand. En omdat zij vanuit liggen nog niet naar zitten kon, stelde ik het bedje omlaag doen stiekem nog even uit. “Ze gaat je niet op een ochtend zeggen dat ze kan gaan zitten” zegt mijn moeder. En inderdaad, die zelfde dag of de dag erna wanneer ik het bed wil verlagen, gaat mevrouw ineens zitten.
Afgelopen! Klaar! Geen hulpeloze baby meer die stil ligt. Zo een die je even in bed kan laten liggen terwijl je wat pakt uit de andere kamer. Nee hoor, mevrouw kan opstaan en daar is ze erg trots op. Het is serieus haar levensmissie. Elke kans die ze krijgt, gebruikt ze om het opstaan te oefenen. Rustig op schoot zitten bestaat niet meer. Gister ontdekte ze zelfs dat ze beide handen los kan laten en dan nog kan blijven staan *nog hardere cry emoji*
Dus.. dat wordt een kind slaaptrainen wat zelf kan opstaan en de laatste paar dagen ook nog eens behoorlijk aan het vechten is tegen haar slaap. Ik kan haar dus in haar bed leggen wat ik wil, ze staat toch weer op.
We zullen zien hoe het gaat. Misschien verschijnt er over een paar weken wel een blog met de titel “hoera, ze slaapt in haar eigen bed”. Wie weet, misschien….
DNNT
Ps. Houden jullie het nog een beetje uit thuis? Wat missen jullie het meest?
Wanneer je geen blog inspiratie hebt. Dan maar een pagina uit het boekje waar ik in schrijf voor Imaily.
25-04-2020 over 2 dagen 8 maanden
Lief klein meisje,
Vol karakter! Zeker over je zaak en niemand houdt je tegen.
Wanneer je in je bedje staat probeer je zelfs al beide handen los te laten. Een lukt al, twee natuurlijk nog niet. Maar dat houdt jou niet tegen.
Op één dag val je zeker wel vijf keer waarvan je vier keer op je gezicht of achterhoofd terecht komt. “Word je hard van” zegt papa. Het grappige is dat je inderdaad al behoorlijk “hard” bent. Waar mama na jouw val schrikt en opspringt, ben jij al bezig met je volgende missie. Niets en niemand houdt jou tegen. We zijn er zo trots op. Af en toe een tikkeltje brutaal, maar toch zo lief en vrolijk.
Lachebekkie met je twee ondertanden. En wat hou jij van eten. Die twee tanden komen dus goed van pas. Niks is veilig voor dat mondje en die tandjes.
Lief klein meisje. Wat ga je toch snel. Mama zal heel eerlijk zeggen dat toen zij zich realiseerde dat je alweer bijna 8 maanden bent, ze even een traantje moest laten. Je wordt zo groot en je doet het zo goed. We zijn zo trots op je.
Lief klein meisje, zegen van God. Zo dankbaar zijn wij voor jou. Ik bid dat God jou zal zegenen en beschermen. Dat jij mag opgroeien tot een slimme en lieve meid. Maar wel rustig aan! Want het gaat al zo snel.
Druk druk druk…. Druk met wat vraag ik me dan af. Ik weet het zelf ook echt niet. Hoe kan het dat we al bijna 5 weken thuis zitten en nauwelijks echt wat te doen hebben, maar toch zo druk zijn.
Door de lock down lijkt het alsof ik geen besef meer heb van de dagen en de tijd. Ik hoorde pas op het laatste moment dat het afgelopen weekend Pasen was. Normaal ben ik daar van te voren al mee bezig, maar dit jaar totaal niet. En voor zover ik een schema of routine had, is daar nu niks meer van te merken. Dus SORRY… De blog van vorige week is gewoon aan mij voorbij gegaan!
Oké, vanaf nu gaan we het beter doen. Als iemand daar tips voor heeft, dan hoor ik die graag 🙂
Zoals ik in de vorige blog schreef, werk ik door middel van videobellen met mijn cliënten. Sinds vorige week doe ik dat helemaal vanuit huis. Eerst ging ik nog deels naar de praktijk, maar dat bleek toch niet echt nodig. Manlief is thuis en kan dan voor Imaily zorgen terwijl ik met de cliënten bel. Aan de ene kant is het heel fijn om thuis te zijn, maar aan de andere kant kan ik ook niet wachten om weer “normaal” contact te hebben met mijn cliënten.
Het voordeel van thuiswerken is wel weer dat ik het eet- en slaapschema van Imaily goed zelf kan bijhouden. Ik denk dat zij op dit moment de enige thuis is die op schema loopt.
Oh ja, vergeet niet een vraag te stellen voor mij als logopedist. Dan heb ik weer wat blog inspo
Zoals beloofd zou ik deze week vertellen hoe wij omgaan met alle corona-gekte en een baby in huis.
Wij zitten nu al 3 weken thuis. Manlief is ziek en kan helaas niet werken. Heel vervelend voor hem, maar stiekem scheelt dat wel oppas regelen. Zoals jullie weten, gaat Imaily naar onze moeders of mijn zusje voor de oppas, maar alle drie werken in de zorg. Op dit moment vinden wij dat dus niet meer verantwoord.
De twee dagen dat ik in de logopediepraktijk werk, werk ik nog wel door middel van videobellen. Deze week was het de tweede keer en heb ik ook een dagdeel vanuit huis gewerkt. Het is echt even schakelen en ik weet niet zeker hoelang ik dit ga volhouden. Op de een of andere manier is dat videobellen behoorlijk intensief. Aan het einde van de dag voel ik me schor worden en heb ik zelf een logopedist (gespecialiseerd in stem) nodig.
Verder zijn we zoveel mogelijk thuis en gaan we alleen naar buiten voor een frisse neus of het hoog nodige. Voor mij, mevrouw ik zie mijn familie elke dag, is dat echt even wennen. Het videobellen ben je na tachtig keer ook wel zat. Waar ik het meest van baal is dat baby’s zo ontzettend snel groeien en nieuwe dingen leren en dat onze familie dat nu niet direct meekrijgt. Ook ik ben een hele verdrietige tante die haar nichtje (ook wel tweede kind) van 2 maanden nu niet kan knuffelen.
Maar goed… Naast dat het allemaal even lastig is, blijf ik positief. Nu meer dan ooit heb ik echt eindelijk de tijd om al die boeken te lezen. En dan vooral het belangrijkste boek, de Bijbel. Eindelijk is er tijd om lekker in het Woord te duiken en stil te staan bij wat God echt van ons vraagt. Dwars door alle ellende kun je dan toch de zegeningen zien. Wat is God toch goed.
Heb jij een vraag aan mij als logopedist, stel die dan gerust. En wie weet behandel ik jouw vraag in de volgende blog.
Het was 06:00 uur ’s ochtends toen ik even wakker werd. Ik keek naast me en schrok van hoe rood Imaily was. Ze was GLOEIEND heet! Normaal heeft ze van die koude handjes, maar zelfs die waren zo warm.
Ik ben gelijk opgesprongen om haar temperatuur op te meten. En ja hoor, 39 graden, koorts dus! Ik heb meteen haar slaapzak en pyjama uitgedaan en haar met romper en dun dekentje verder laten slapen. Na een aantal uur was het nog niet gezakt.
Omdat Imaily lekker vrolijk was, goed dronk en genoeg plasluiers had, maakte ik me geen zorgen. Ze krijgt ook tandjes, dus daar kon het ook mee te maken hebben.
Na toch even op thuisarts.nl gekeken te hebben over wanneer wel of niet de huisarts te bellen, viel het mij op dat Imaily haar ademhaling wel erg hoog was. En dat stond in het rijtje “wel bellen”. We besloten de huisarts toch maar te bellen.
We leven op dit moment in zo een rare tijd. Het idee van een huisarts moeten bezoeken met een baby vond ik wel spannend. Gelukkig bevestigde de huisarts mijn onbezorgdheid. “Waarschijnlijk door de tandjes, goed in de gaten houden en als het maandag niet weg is weer bellen.”
Imaily heeft eerder verhoging gehad, maar dat was dezelfde dag nog voorbij. Nu is ze al 2 dagen niet lekker en dat betekent dat niks en niemand, behalve mama, goed genoeg zijn. Zelfs mama kan het soms niet goed doen. Papa heeft (alweer) gedreigd zijn spullen te pakken, want Imaily houdt toch niet van hem (ik weet zeker van wel, schat).
Zo een ziek zielig kleintje is wel erg naar om te zien. Gelukkig heeft ze genoeg momenten dat ze wel lekker vrolijk kletst of wilt spelen. En andere momenten wil ze alleen maar knuffelen. Ook goed!
Vandaag was de koorts wel gezakt, dus hopelijk is het maandag helemaal weg. Ik ga namelijk echt niet graag met Imaily naar buiten met alle corona-toestanden.
Hoe wij daar mee omgaan, vertel ik in de volgende blog.
Deze titel ligt al een tijdje in mijn blog koelkast, maar ik weet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik ‘m moet invullen.
Ik zou mijn ervaring kunnen delen. Hoe maken manlief en ik tijd voor elkaar? Vooral nu we ouders zijn…
Dat het heel belangrijk is, wisten we natuurlijk al. Maar in de praktijk is het makkelijker gezegd dan gedaan. Je bent zo snel geneigd de kleine op nummer 1 te zetten. Maar die kleine heeft er niks aan als mama en papa het niet zo goed met elkaar kunnen vinden. Om heel eerlijk te zijn waren we voor het ouderschap ook al niet zo een ster in quality time. Dat maakte het dus niet zo makkelijk voor ons nu Imaily er is.
Maargoed, we zijn ons ervan bewust en doen ons best. “Hoe?” Vraag je je dan misschien af. We proberen regelmatig een “date” of tijd met z’n tweeën af te spreken. Gelukkig passen onze moeders en zusje graag op.
Misschien is dit zo een blog waar er geen tips worden gegeven, maar één waar om tips wordt gevraagd door de schrijver. In dit geval door mij dus.
De meningen zijn er over verdeeld. Kun je een baby nou verwennen of niet? Een van die antwoorden was, “Nee, tot vier maanden kun je een baby niet verwennen”. Nou dat vond ik prima. Lekker veel knuffelen, slaaptrainen uitstellen, hier en daar een slaapje bovenop mama (zeg gerust 90% van de slaapjes). En toen was ze ineens 6+ maanden. Is ze nu dan ineens wel verwend? En hoe onverwen je een baby? Ik vind het maar lastig allemaal.
Terwijl ik dit schrijf, valt Imaily bij me in slaap en eerlijk gezegd heb ik haar nog niet weggelegd. Dus nu verwen ik haar weer?
Vandaag merkten we dat ze boos wordt als ik iets van haar afpak of als ze ergens niet bij komt. Daar gaan we absoluut niet in mee! Lekker negeren dat gegil. Maar die kusjes en knuffels vooral terwijl ze bij me slaapt…. ja dat vind ik lastig. De tijd gaat al zo snel voor je het weet wilt ze niet meer.
Er is nog geen broertje of zusje onderweg hoor, dus schrik maar niet van de titel. Maar…….. ben ik gek als ik er al wel over nadenk? Mijn man roept al keihard “nee” en door de meeste moeders waarmee ik tegelijk zwanger was, wordt ik voor gek verklaard. Ik weet ook niet hoe het komt. Want ondanks een prima zwangerschap en bevalling, heb ik tegen het einde toch echt geroepen dat ik dit voorlopig niet meer doe. En toch is het na 6 maanden alweer behoorlijk aan het kriebelen. (Eigenlijk na 4 maanden al).
Dat we meer kinderen willen is wel zeker, maar hoeveel en vooral hoe snel achter elkaar is nog onbekend. Als mensen vroeger vroegen hoeveel kinderen ik wilde, antwoordde ik altijd met “zoveel God me geeft”. En eigenlijk geldt dat antwoord nog steeds. Ik heb alleen nog niet met Hem besproken wanneer die volgende dus komt.
Waar de een me voor gek verklaard, praat m’n zusje soms al tegen mijn buik alsof daar al een tweede baby zit en probeert mijn nagelstyliste me vandaag over te halen om snel aan de tweede te beginnen alsof we het hebben over even een broodje halen. (Omdat ik best snel het ziekenhuis in en uit ging voor het bevallen, maakte ik ooit de grap dat het net was alsof we even een broodje gingen halen).
Ik denk dat nog even wachten of snel achter elkaar kinderen krijgen beide zo zijn voor- en nadelen heeft. Hier even mijn pro’s en cons:
Pro snel achter elkaar: – Je bent in één keer uit de luiers. – Ze schelen niet zoveel qua leeftijd, dus ze worden vast de beste vriendjes. – baby’s zijn gewoon super schattig. I love baby’s!!
Con snel achter elkaar: – Het is zwaar! – Kun je wel evenveel genieten van die eerste kostbare fases van je eerste als je zo snel een tweede krijgt? – En of ze de beste vriendjes worden, is ook niet gegarandeerd.
Pro even wachten: – Lekker even genieten en alle aandacht kunnen geven. – Wat dacht je van je lichaam. Mag die ook even!? – Mijn zusje en ik schelen bijna 6 jaar en zijn evengoed beste vriendinnen.
Con even wachten: – Het duurt langer voordat je nest weer leeg is. – Je wordt zelf ook alleen maar ouder. Dan kun je straks niet meer achter de jongste aan.
Anyways….. Ik heb het toch niet voor het zeggen. En zoals ik ooit eerder al zei: “LET GO AND LET GOD!” Dus we merken het wel. En jullie ook 🙂
I am not my hair …. I am not my hair … herhaal ik in mijn hoofd wanneer ik besluit toch maar alles te knippen.
Tijdens de zwangerschap was mijn haar voller en langer. Ik genoot ervan eindelijk lang haar van mezelf te hebben. Zolang ik mij kan herinneren is mijn haar kort geweest. Het langste was tot mijn schouder denk ik en dat is jaren geleden.
De mensen die mij kennen of regelmatig zien, weten dat ik heel veel verschillende kapsels en kleurtjes heb gehad. Meestal met hairextensions dus met mijn eigen haar gebeurde nooit heel veel. Tot twee maanden geleden…
Na de bevalling heb ik mijn haar weer gevlochten en toen ik de vlechten eruit wilde halen, bleef er bijna niks meer van mijn eigen haar over. Dat volle en lange haar was voorbij. Ik wilde altijd al een kort pittig kapsel proberen dus dit was het moment. Ik begon zelf de zijkanten kort te knippen. De volgende dag heb ik toch maar een afspraak gemaakt bij m’n tante die kapster is.
Dat pittige kapsel vond ik even leuk totdat die zijkanten weer begonnen te groeien en toen kreeg ik spijt. Er was geen weg terug natuurlijk dus dan maar proberen nog wat leuks te doen. Ik heb toen weer mijn haar laten vlechten. En gisteravond toen ik het los wilde maken zag ik dat mijn haar weer flink gebroken was. HOP weer zelf de schaar erin….
“Als het niks is, draag ik een hoofddoek tot het weer is aangegroeid”..
I am not my hair…. Ik ben erg benieuwd naar het haar van Imaily. Ze heeft nu al een flinke bos en overal waar we komen is dat het eerste wat mensen noemen. “Wat heeft ze veel haaaaar”, “wat mooooi” en “zoveel en zo zwart”. Heel fijn en leuk dat ze zulk mooi haar heeft, maar wat is mooi haar? Als donker meisje met kroes haar groeide ik op met het idee dat ik helemaal geen mooi haar had. Míjn identiteit ligt niet in mijn haar en ik hoop dat ik dat mijn meisje ook mee kan brengen.
Daar komt ie hoor. Misschien heb je helemaal geen zin om (weer) te lezen over de zoveelste onzekere vrouw. Maar aangezien ik deze week een beetje inspiratieloos was en ik er nu mee zit, gaan we het toch doen… Ook al twijfel ik erover en weet ik niet zeker of ik mensen wel wil laten lezen over hoe gek ik soms kan zijn en doen. Ik had gezegd dat ik zou bloggen over de realiteit. En dit is op dit moment mijn realiteit.
Vrouw, Echtgenote, Moeder, Dochter, Zus, Nicht, Tante, Vriendin, Logopedist, Ondernemer….. Oftewel al die ballen die ik hoog probeer te houden. En wanneer dat even niet gaat me zo mislukt voelen.. Jaja, houd die reacties maar voor je. Ik weet echt wel dat ik niet mislukt ben. Gelukkig herken ik die stemmen en negatieve gedachtes optijd en kan ik er wat mee.
Ik kreeg het liedje You say van Lauren Daigle in mijn hoofd. En inderdaad! Waarom zou ik uitspraken als “je kan het niet”, “je bent niet goed genoeg” en “zou je dat nou wel doen” geloven als er een God is die zegt dat ik welkom ben zoals ik ben en van mij houdt. Nergens voor nodig om die stemmen te geloven. Zelfs niet als het stemmen zijn van echte mensen. Ook die hoef ik niet altijd te geloven.
Ik kwam laatst een meme tegen waar iets stond als “je zal maar jeuk hebben en iemand probeert steeds een speen in je mond te duwen”. Ik voelde me gelijk schuldig. 🙈
Ik heb me van tevoren zo druk gemaakt. “We zullen geen huilbaby krijgen, toch?” En de eerste paar weken was Imaily ook absoluut geen huilbaby. Ze huilde echt alleen wanneer ze honger had.
En toen begonnen de krampjes… Ik wil niet zeggen dat ze vanaf dat moment wel een huilbaby was, maar ze heeft zeker meer gehuild. Huilen is natuurlijk ook een belangrijk communicatiemiddel voor baby’s. Belangrijk, niet fijn! Je kan dan het hele rijtje afgaan. Honger, luier, moe, jeuk…? Ze zeggen dat baby’s niet zomaar huilen.
Nu is Imaily steeds meer aan het brabbelen (volgens haar al praten). Door haar toon en gezichtsuitdrukkingen kun je niet anders dan denken dat ze het ergens niet mee eens is. Helaas kan ze het, ondanks haar gebrabbel, nog steeds vaak flink op een huilen zetten. Ik denk dan maar “je bent vast niet boos, maar je voelt je onbegrepen”.
Dat je dáár weer boos van kan worden, snap ik eigenlijk ook wel.
Ik heb de laatste tijd weer vaak de vraag gekregen wat ik ervan vind om moeder te zijn. En elke keer geef ik (natuurlijk) een antwoord zoals “leuk”, “geweldig”, “ik weet niet meer beter” en meer van dat soort reacties.
Stiekem heb ik me afgevraagd hoe mensen zouden reageren als ik zou antwoorden met “niet leuk”, “vreselijk” of “als ik dat had geweten…”. Ik vond het ineens een stomme vraag.
Het laat me wel gelijk realiseren dat die roze wolk waar ik op heb gezeten, en soms nog op zit, echt niet vanzelfsprekend is. Met deze blogpost wil ik jullie daar ook aan helpen herinneren.
Ik heb het gelukkig zelf niet hoeven meemaken, maar ik ken de verhalen maar al te goed. Een moedergevoel wat maar uitblijft, je draai totaal niet kunnen vinden of soms zelfs depressieve gevoelens. Natuurlijk heb ik me ook niet 24/7 happy gevoeld, maar het heeft, thank God, nooit zorgwekkend lang geduurd.
Houd dit de volgende keer in gedachten wanneer je een new mommy spreekt. Misschien heeft ze geen behoefte aan al die vragen, maar meer behoefte aan een luisterend oor.
Herken je jezelf hierin? Welke vragen had je liever gekregen op dat moment? Laat het ons weten.
“Geniet ervan, want de tijd vliegt”, hoor ik constant van andere ouders. En dat merken we ook echt. Ik denk dat de 2000 zoveel foto’s van Imaily dat ook wel laten zien. Ik probeer elk moment vast te leggen en er echt van te genieten. Want elke keer wanneer ik door m’n gallerij scroll, is ze toch weer een beetje veranderd.
Onze Imaily is nu bijna 5 maanden oud. Op kantoor staat ze al bekend als “onze 5 jarige” omdat ze af en toe praatjes heeft alsof ze er al 5 jaar op heeft zitten. Die praatjes zijn uiteraard nog zonder echte woorden, maar aan intonatie en gezichtsuitdrukkingen te merken, kunnen we niet anders dan haar serieus nemen en met haar meegaan in gesprek.
Mijn instagram volgers weten dat ik een aantal weken terug vol goede moed wilde beginnen met slaaptrainen. Helaas is dit helemaal niks geworden. Van een moeder van drie, tevens nicht, kreeg ik het advies dat ik zelf ook uitgerust moest zijn. En dat was ik absoluut niet. Maarja, wanneer wel? Daarnaast werd Imaily ook nog eens flink verkouden. Het is helemaal niks geworden dus Imaily slaapt nog lekker dicht bij mama.
Sinds vorige maand zijn we begonnen met groente hapjes. En wat geniet m’n meisje ervan. Dat hadden we van te voren ook zeker verwacht. Mevrouw vond haar vitamines op een lepeltje namelijk helemaal geweldig. En als wij aan het eten waren, was ze al flink aan het observeren. En nu mag ze eindelijk meedoen. Wat een feestje zijn die hapjes voor haar.
Ohja, in de vorige blog (de week is voorbij gevlogen) zei ik dat de 1 week oude Imaily alleen huilde als ze honger had. Ze had toen ook zo een schattige piephuil die je bijna niet serieus kon nemen. Dat is met 5 maanden oude Imaily wel anders. Ik wil niet zeggen dat ze een huilbaby is, maar ze huilt zeker meer. En ook zeker niet meer met een piephuil die je niet serieus kan nemen. Ik zei ook dat ze al heel snel doorsliep. Maar sinds ik ben begonnen met werken is dat niet meer zo. Alsof ze wilt zeggen “je gaat me morgen weer verlaten, dus wil ik ook ’s nachts lekker je aandacht claimen :)”
Wacht maar wanneer ik je aandacht ga claimen wanneer je zogenaamd te “oud” bent voor kusjes en knuffels. Oh, Ik kan er nog even niet aan denken. Stop de tijd!
Tijdens een zangoefening zegt de zangleidster terwijl ze haar handen in haar zij houdt “als je op die manier ademt… net als bij een bevalling”. Geen idee waar ze het over had natuurlijk!
En toen was ik ineens moeder en behoor ik ook tot de categorie “baby (uit)poeper”. Nu kan ik officieel meepraten. Ja, ik blijf erbij hoor. Voor mij is baby poeper echt de beste manier om te beschrijven hoe het voelde. Een lekker verhaal is het niet, maar ik ben trots op deze titel.
En toen de baby eenmaal uitgepoept was, begon de echte poep. Voor degenen die het niet weten, de eerste poepluier bestaat uit een zwart of donkergroen goedje wat meconium wordt genoemd. De baby eet in de buik natuurlijk nog niks, maar krijgt wel vruchtwater met afvalstoffen en celmateriaal binnen. Die eerste luier was gelukkig niet voor mij, maar voor haar lieve tante. Ik heb ‘m op afstand vastgelegd op camera. En daarna volgen de gele, waterige, tandpasta achtige luiers.
Oké, ik zal het niet alleen over poep hebben. Ik zou ook nog vertellen over hoe we de kraamweek hebben ervaren.
Wij hadden een hele lieve kraamverzorgster die ik tot op de dag van vandaag mis. Ik ga ook niet ontkennen dat ik heel hard heb gehuild toen ik mij realiseerde dat ze er de dag erna voor het laatst zou zijn. Maargoed, dat kwam natuurlijk door de kraamtranen. Daar vertelde ze overigens een paar dagen ervoor over. Maar ik dacht “het zal allemaal niet zo volgens het boekje gaan”. En ja hoor! De dag erna kwam het al. De huilbuien zonder enige aanleiding.
Naast alle onnodige huilbuien heb ik gelukkig heel erg van kleine Imaily kunnen genieten en op een wolk gezeten. Ik weet dat die wolk waar je veel over hoort niet altijd het geval is. Omdat mijn herstel heel goed en snel is gegaan kon ik denk ik ook echt optimaal genieten. Daarnaast werden we ook heerlijk verwend door onze lieve familie.
In tegenstelling tot de vandaag 5 maanden oude Imaily, huilde 1 week oude Imaily alleen als ze honger had en sliep ze al heel gauw door. Hoe dat nu gaat vertel ik weer in een volgende blog.
Na wat aandringen, heb ik manlief zover gekregen een blogpost met mij mee te schrijven. Dus bij deze dames, roep je man erbij! De bevalling zoals mijn man het heeft beleefd.
Ik maakte jou rond 02:00 uur wakker. Wat ging er door je heen?
Dat kan ik mij niet meer zo goed herinneren. Waarschijnlijk iets van “ga je echt bevallen dit keer?”
Toen gingen we naar beneden om daar de weeën op te vangen. Hoe was dat voor jou?
Ik dacht “Ik zie wel hoe dit gaat”. Zolang ik rustig blijf, blijft zij dat ook. “Chill, en alles komt goed!”
Gelukkig hadden we van te voren besproken wat je wel en niet fijn vond. Zo wist ik precies waar ik kon masseren tijdens de heftige weeën.
Daarna was het tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Ging dat zoals je had verwacht?
Nee, eigenlijk niet. Van te voren dacht ik dat ik erg nerveus en gestrest zou zijn, maar dat viel heel erg mee.
Ik ben blij dat ik de bevalling heb bijgewoond. Dat klinkt voor sommige mannen als iets vreselijks misschien, maar ik heb het als iets heel moois ervaren. Het is niet echt een moment om veel na te denken. Gewoon meegaan in wat jouw rol moet zijn op dat moment en het echt beleven. Het geeft je een nieuw soort respect voor wat vrouwen door maken en wat zo een bevalling echt betekent.
Nog tips voor aanstaande daddy’s?
Leren alles met één hand doen, is key! Babies gunnen je niet altijd je beide handen.
Ga niet te snel weer werken. Je vrouw en kind hebben je nodig. Daarnaast gaat de tijd zo snel. Geniet van die eerste momenten met de kleine.
16 augustus 2019 begonnen de voorweeën. Toen wist ik nog niet dat het voorweeën waren en dacht ik dat het echt zou beginnen. Rond 04:00 uur begonnen de weeën heel lichtjes. Een gevoel wat ik moeilijk kan omschrijven in mijn onderrug en onderbuik. Het gevoel kwam best regelmatig terug, maar viel me nog wel mee. Ik hoefde mijn man er niet voor wakker te maken namelijk. Ik dacht “als dit het is!? Dat wordt een makkie.” Rond 05:30 uur heb ik toch maar het ziekenhuis gebeld. De verloskundige zei dat als ik niet zeker wist of dit echte weeën waren, het waarschijnlijk ook niet echt was. Helaas, ze had gelijk. Rond 06:00 uur heb ik gewoon geslapen en overdag was er niks aan de hand. Ik zeg helaas, omdat ik op dat moment helemaal klaar was met zwanger zijn en mijn meisje eindelijk wilde ontmoeten.
27 augustus 2019 rond 01:00 uur voelde ik weer iets wat op weeën leek (voorzover ik dat kon weten). Maar omdat ik na die eerste keer van 16 augustus nog een keer een nacht voor niks wakker was gebleven, geloofde ik het niet meteen. Rond 02:00 uur werd het heviger en moest ik toch mijn man wakker maken. Het zag ernaar uit dat dit “the real deal” was, zoals ik het noemde. Die week ervoor hadden we een afspraak bij de gynaecoloog en die zei ook weer “wanneer het echte weeën zijn, weet je het direct”. Ja! dit was het echt.
Van te voren had ik bedacht om zolang mogelijk thuis te blijven. We wonen immers dichtbij het ziekenhuis. Ik ben dus maar samen met m’n man naar beneden gegaan om de weeën daar op te vangen. Na wat gerommel hier en daar en zoeken naar de juiste posities, hebben we om 04:00 uur het ziekenhuis gebeld. Zij adviseerde om nog even onder de douche te gaan en het aan te kijken, omdat de weeën wel heftig, maar niet regelmatig genoeg waren.
Om 05:30 uur heb ik mijn moeder en zusje gebeld. In eerste instantie twijfelde ik of ik ze wel wakker moest bellen, omdat die weeën maar onregelmatig bleven. Maar ik had pijn en bij pijn wil ik mama! Mijn zusje bleek zelfs nog wakker te zijn. Alsof ze wist dat er wat ging gebeuren.
Rond 08:30 uur wilde ik nog even gaan liggen, omdat ik al sinds 01:00 uur wakker was. Ik lag nog geen 5 minuten en ik voelde wat knappen. “Er loopt wat!” riep ik. “Ja, dat is je vruchtwater” zei mijn moeder die met me meegelopen was. Even liggen kon ik wel vergeten, want ik werd meteen overvallen door een weeënstorm.
Rond 09:00 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis. Terwijl ik uit de auto stapte riep ik “IK MOET POEPEN”. Ik wist natuurlijk dat ik niet echt moest poepen en dat het de baby was, maar zo voelt het echt. Ik noem Imaily nog steeds drol. Ze is echt de grootste drol ooit.
In mijn bevalplan, die ze trouwens bevalwensen moeten noemen, want een bevalling gaat toch nooit zoals gepland, had ik gezet dat ik het zonder pijnstilling wilde proberen. Met de nadruk op PROBEREN. Eenmaal in het ziekenhuis had ik al 5 cm ontsluiting en bij de tweede controle al 8! Vanaf 7 cm mag je geen ruggenprik meer en ik weet nog dat ik daar flink van baalde. “GEEF ME IETS” dacht ik. Zodra de persweeën begonnen (wat echt het meest vreselijke gevoel is), mocht ik al snel beginnen. Na 28 minuten persen was ons prinsesje er om 11:37 uur!
Ik snap nu echt wat moeders bedoelen met “de pijn ben je daarna weer vergeten”. Ik geloofde er eerst niks van, maar heb dat nu zelf mogen ervaren. Ik begrijp ook gelijk hoe mensen met 4 kinderen of meer eindigen. Je vergeet de pijn gewoon en doet het zo nog een keer.
Natuurlijk moet ik erbij zeggen dat elke bevalling anders is en dat ik het heb getroffen met een snelle en “normale” bevalling. Dat het pijn zou doen, wist ik van te voren al. Ik denk dat ik daarom ook geen angst had en niet tegen de bevalling op zag. Ik hield steeds maar in gedachten “ik ben een vrouw en ik ben ervoor gemaakt”. Ik kon daardoor ook de meest enge bevallingsverhalen lezen en bekijken. Ik wist dat het voor mij toch niet zo hoefde te zijn. Daarnaast moet ik ook echt credits geven aan mijn prayerteam. Zonder God en hun gebed zou het niet hetzelfde zijn.
De mensen die mij goed kennen, weten dat ik erg kleinzerig kan zijn. Nog voor mijn zwangerschap riep ik altijd “breng mij maar onder algehele narcose en maak me maar wakker wanneer het gebeurd is”. En diezelfde persoon heeft even een baby uitgepoept zonder enige vorm van pijnstilling. Ik heb een hele nieuwe ik leren kennen. I feel like SUPERWOMAN!
DNNT
Baby, mama en hermanita, ook zonder jullie zou het niet hetzelfde zijn. Ik houd van jullie!
Sinds november gaat Imaily naar een gastouder. Ze werd namelijk te groot om met mama mee naar kantoor te blijven komen. Een kind van een jaar doe je niet meer even in de box of in een hoekje om te spelen. Je moet haar constant entertainen.
En dat gaat heel goed. Ze vindt het helemaal prima om met anderen mee te gaan. En als er dan ook nog eens andere kinderen zijn en speelgoed… nou helemaal top! Het is zo leuk om haar met andere kinderen te zien. Ze is ook echt het moedertje van de groep. Zelfs de grotere kinderen moeten naar haar luisteren. Van wie zou ze dat nou hebben …. (kuch).
Maar dat ze zo zorgzaam is laat ons wel zien dat ze straks een geweldige grote zus gaat zijn. De poppen en knuffels worden thuis ook super verzorgd. Ze krijgen wat te eten of drinken, ze worden regelmatig verschoond of even op gefrist. En aan het einde van de dag worden ze heerlijk toegestopt onder de dekens.
Het is echt genieten om naar de ontwikkeling van dit kleine persoontje (wel met een groot karakter) te kijken. En als logopedist is het al helemaal genieten om te zien (vooral horen) hoe ze losse woordjes tot zinnetjes aan het vormen is. Het zal niet lang meer duren voordat er hele verhalen uit komen.
DNNT
#39 NO MORE OFFICE BABY
No more office baby! Say hello to #officetoddler.
Since November Imaily is going to daycare because she can’t join mommy to the office anymore. You can’t just put a one year old in a box or corner to play a little. You have to entertain them non stop.
And it goes pretty well. She has no problem with going to other people. Especially when there are other kids and toys! It’s so funny yo see her interact with other children. She likes acting like the mother of the group. Even the bigger kids have to obey her. I wonder where she got that from?
The fact that she is so caring for other kids shows us she will the best big sister soon! Her dolls and stuffed animals are also very well taken care of. They always get something to drink or eat, they’ll get a diaper change and at the end of the day she puts them to bed.
I really enjoy watching the development of this tiny person (with a big character). Especially as a speech and language therapist! It’s amazing hearing her putting words together into small sentences. I don’t think it will be long before she will tell complete stories!
Dione's Blog 